Για τους εγχώριους “φίλους” του Τραμπ και του Πούτιν

 Ξενίζουν με τον φανατισμό τους, την αδάμαστη πεποίθηση ότι είναι εκφραστές του δίκαιου, της ηθικής και μιας γνώσης -ιστορικής, πολιτικής και κοινωνικής- καλά κρυμμένης από τα στρατευμένα και σκοταδιστικά δυτικόφρονα μέσα. Είναι ένα νέο οικοσύστημα ανθρώπων, άγνωστο πότε ακριβώς ξεπετάχτηκε και διαμορφώθηκε, με συμπεριφορά που δύναται να χαρακτηριστεί πολιτική. Η προέλευσή του είναι ετερόκλητη και θολή: αριστεροί, νυν και πρώην, δεξιοί υπερπατριώτες και θρησκόληπτοι, σίγουρα “αντισυστημικοί” με ό,τι μπορεί να σημαίνει ο νεφελώδης και εύκολα αυτοκαθοριζόμενος από τον καθένα αυτός όρος. Κοινή τους συνισταμένη: το μίσος, η ασίγαστη οργή, η πεποίθηση πως ανήκουν  σε μια κλειστή κάστα πεφωτισμένων που η κακιά Δύση δεν μπορεί να τους τυφλώσει. Και ο φόβος απέναντι σε μια κοινωνία που αλλάζει και, η άτιμη, δεν ζητά τη συγκατάθεσή τους.

Σύντομες σκέψεις περί της νίκης τού Τραμπ

Το 2016 διάβασα μια συνέντευξη ενός κοινωνιολόγου του Princeton (το όνομα του οποίου κακώς δεν συγκράτησα τότε), ο οποίος εξηγούσε πολύ απλά γιατί ο Τραμπ θα κέρδιζε τότε τη Χίλαρι Κλίντον: "Εσείς οι Ευρωπαίοι ακούτε ΗΠΑ και σκέφτεστε τη λάμψη της Νέας Υόρκης, τη χλιδή του Λος Άντζελες, τη διανόηση της Ουάσινγκτον, άντε και το Μαϊάμι ή τη Φιλαδέλφεια. Αυτό όμως δεν είναι οι ΗΠΑ. Οι ΗΠΑ είναι η Αλαμπάμα, το Τέξας, το Κολοράντο, το Κάνσας κτλ. Εκεί οι άνθρωποι μετά βίας γράφουν το όνομά τους. Και ο Τραμπ τούς μιλάει απλά και τον καταλαβαίνουν: Lets Make America Great Again. Γι' αυτό και θα κερδίσει."