Εξαρχείωση

 Είναι μία από τις αγαπημένες μου συνήθειες. Κάποιος θα τη χαρακτήριζε διαστροφή, αλλά έτσι αντιμετωπίζονται πολλές συνήθειες, ως μια ιδιοτροπία του κάθε ανθρώπου. Όταν βρίσκω ελεύθερο χρόνο, όλο και σπανιότερα, τον αξιοποιώ σε μια βόλτα στο κέντρο της Αθήνας: Μεταξουργείο, Ομόνοια, Πανεπιστήμιο, Εξάρχεια, Κολωνάκι, Κυψέλη, πλ. Βικτωρίας, κυρίως εκεί. Για κάποιον λόγο τα μέρη αυτά μού ασκούν τεράστια γοητεία, ήδη από τα φοιτητικά χρόνια. Θα ισχυριζόμουν δε, με μια δόση υπερβολής, ότι τα γνωρίζω στενό-στενό.

Και αν κάποιες φορές φταίει το ξερό μας το κεφάλι;

 

"Μα κράτος είναι αυτό; Αδιάφοροι και ανίκανοι». «Άχρηστοι όλοι, τον εαυτούλη τους να βολέψουν μόνο». «Ασυνείδητοι και αναίσθητοι». Ελάτε, ας μην κρυβόμαστε, όλοι και όλες το έχουμε πει, έχουμε αγανακτήσει. Και, ναι, κάποιες φορές έχουμε δίκιο. Ωστόσο, αυτό το μερικό δίκιο είναι και η καλύτερη κρυψώνα του εαυτού μας, μας προστατεύει από το είδωλο που θα σχημάτιζε ο καθρέφτης μας, αν τον αντικρίζαμε πού και πού τις στιγμές της αγανάκτησής μας. Εξηγούμαι.

Περπατώντας ένα πρωινό στην Κυπριάδου

 Όταν, μετά από καιρό, προκύπτει ένα πρωινό ελεύθερο, έχεις πολλά πράγματα να κάνεις. Δουλειές στο σπίτι που έχουν μείνει στη μέση, δουλειές εξωτερικές, δουλειές που αφορούν την κυρίως δουλειά σου.. Όμως μια βόλτα στον φούρνο μπορεί να ανατρέψει τον οποιοδήποτε χαλαρό προγραμματισμό. Ειδικά αν σου έχει λείψει η βόλτα, ή, μάλλον καλύτερα, ο περίπατος στον αστικό ιστό.

Είναι Απρίλης, αρχές, μα η άνοιξη επιμένει να μην εμφανίζεται. Συννεφιά, δροσερό αεράκι, στον δρόμο μια κοπέλα μιλάει στο τηλέφωνο για τα ακαθάριστα οικόπεδα, για την προθεσμία υποβολής του σχετικού εγγράφου. Κάνω στάση στον φούρνο της Ορφανίδου, “τι κάνουν τα παιδιά;”, “μια χαρά, είναι σχολείο σήμερα”. Συνεχίζω κατηφορίζοντας. Αθηναίες και Αθηναίοι με τα σκυλάκια τους βόλτα, μιλούν στο τηλέφωνο, κάτι στην επικοινωνία έχει χαθεί.

Στρίβω σχεδόν αυτόματα δεξιά, δεν θέλω να βγω στη βουή τής Ηρακλείου. Στέκομαι μπροστά από μια μονοκατοικία, γωνία Ταβουλάρη και Γρυπάρη, “διατίθεται” γράφει η επιγραφή. Είναι πνιγμένη από τα φυτά στον κήπο, της χαρίζουν μια άγρια ομορφιά. Οικιστικό δείγμα μιας άλλης εποχής, η οποία ανθίσταται στον χρόνο, στη φθορά, στην αλλαγή των προτύπων.

Podcast στη Lifo- Ιστορία μιας πόλης- "Οι φυλές των Αθηνών"

Link

Μνημείο Επωνύμων Ηρώων, Αρχαία Αγορά

Αἱ φυλαὶ τέως μὲν ἐπὶ Κέκροπος ἦσαν τέτταρες, Κεκροπὶς, Αὐτόχθων, Ἀκταία, Παραλία, ἐπὶ δὲ Κραναοῦ μετωνομάσθησαν Κραναῒς, Ἀτθὶς, Μεσόγαια, Διακρίς, ἐπὶ δὲ Ἐριχθονίου Διὰς, Ἀθηναῒς, Ποσειδωνιὰς, Ἡφαιστιάς, ἀπὸ δὲ τῶν Ἴωνος παίδων ἐπὶ Ἐρεχθέως Τελέοντες, Ὅπλητες, Αἰγικόρεις, Ἀργάδεις.

Ο συγγραφέας του 2ου αι. μ.Χ. Ιούλιος Πολυδεύκης μάς παραθέτει στο Ὀνομαστικόν μια σύνοψη των πρώτων φυλών της Αθήνας από τιμυθολογικές εποχές μέχρι και πριν τη μεταρρύθμιση του Κλεισθένη.

Μια φωτογραφία κάπου στα Εξάρχεια

Σε ένα κείμενο του 2012 ο Ουμπέρτο Έκο έγραφε ότι σταμάτησε να βγάζει φωτογραφίες κάπου στη δεκαετία του 1960, μετά από μια περιήγησή του στους γαλλικούς καθεδρικούς ναούς, τους οποίους φωτογράφιζε «σαν τρελός». Αναφέρει πως, όταν επέστρεψε, είχε μια σειρά μέτριων φωτογραφιών στη συλλογή του, όμως δεν θυμόταν τι είχε δει. Και οι φωτογραφίες δεν τον βοηθούσαν να ανακαλέσει τίποτα στη μνήμη του. Πέταξε λοιπόν τη φωτογραφική μηχανή και αποφάσισε να καταχωρίζει πλέον στον νου του ό,τι έβλεπε (Ουμπέρτο Έκο, «Τα χρονικά μιας ρευστής κοινωνίας», Μια τούρτα φράουλες με κρέμα, Αθήνα: Ψυχογιός σελ. 128). Η ελαφρά παράφραση του αποσπάσματος είναι αποκλειστική ευθύνη του γράφοντος. 

Βιβλιοκριτική στο Fractalart.gr

 

Σκιαμαχία: Ένα ψυχογραφικό μυθιστόρημα απόλυτα προσωπικής γραφής

Ο Γιάννης Λαρής, μια βαθυστόχαστη προσωπικότητα κι ένας ιδιαίτερος εκδότης, είναι ο πρωταγωνιστής του μυθιστορήματος του Σκιαμαχία του Βασίλη Νάστου που κυκλοφορεί από τις εκδόσεις Βακχικόν. Πρόκειται για ένα βαθιά ψυχογραφικό και ψυχαναλυτικό μυθιστόρημα, εμπνευσμένο από τη σύγχρονη ζωή και καθημερινότητα, με αποτέλεσμα κάθε σύγχρονος αναγνώστης να μπορεί να ταυτιστεί τόσο με τον πρωταγωνιστή όσο και με τα υπόλοιπα δευτερεύοντα λογοτεχνικά πρόσωπα. Ωστόσο, θα μπορέσει τόσο ο πρωταγωνιστής όσο και ο αναγνώστης να βρει τις απαντήσεις στα υπαρξιακά ερωτήματα που τον βασανίζουν;

Συνέντευξη στο TVXS.GR

 Τι είναι εκείνο που σας ωθεί να γράφετε;

Οι επιρροές της καθημερινότητας, οι  απλές συζητήσεις με τους ανθρώπους που με περιβάλλουν, μια απλή βόλτα στο κέντρο της Αθήνας είναι πάντα η πρώτη ύλη των σκέψεών μου και κατ’ επέκταση της συγγραφής. Το ίδιο και τα βιβλία που κατά καιρούς διαβάζω. Ένας φίλος με πειράζει, γιατί έχω μαζί μου πάντα ένα «μπακαλοτέφτερο» όπως το λέει, όπου καταγράφω σκέψεις παροδικές, στιγμαίες, ώστε να τις διασώσω από τη λήθη. Πολλές φορές δεν είναι εύκολο να συνειδητοποιήσω τι μου προκαλεί τον προβληματισμό και την περισυλλογή, καθώς μια σκέψη προκύπτει εν τέλει ως κράμα της απλότητας της καθημερινής ζωής.

Συνέντευξη στο Κανάλι Ένα 90.4

 Σύνδεσμος

Συνέντευξη στο Literature.gr

 Σε ποιο έργο της παγκόσμιας λογοτεχνίας θα θέλατε να είχατε ζήσει;

Δύσκολη η απάντηση εδώ. Σίγουρα δεν θα επέλεγα ένα στοχαστικό ή υπαρξιακό. Μάλλον κάποιο που θα είχε ως κύριο στοιχείο τη δράση, την έντονη αφήγηση, τις σαρωτικές εξελίξεις, κάποια σχέση με ένα άλυτο μυστήριο, έναν θρύλο, έναν γρίφο. Ή κάποιο που θα διαδραματιζόταν σε μια σημαντική στιγμή της ιστορίας, να την ζήσω εκ των -λογοτεχνικών- έσω. Κάτι δηλαδή που δεν πολυταιριάζει με την καθημερινή μου ζωή.Έτσι λοιπόν, θα προσανατολιζόμουν μάλλον σε κάποιο μυθιστόρημα του Ουμπέρτο Έκο, ίσως στο «Εκκρεμές του Φουκώ», στη δίνη μιας παγκόσμιας συνωμοσίας -ή της περί αυτής ψευδαίσθησης- όπου η μεγαλύτερη αναμέτρηση αφορά τα σκοτάδια των ίδιων μας των επινοήσεων. Για καποιον λόγο πάντα ο Καζαουμπόν, ένας από τους ήρωες του βιβλίου, θα αποτελεί για μένα μια φυσιογνωμία που ξεπερνάει τα όρια της λογοτεχνικής επινόησης. Σε ένα άλλο επίπεδο, θα ήθελα να εμπλακώ σε κάποιο από τα επεισόδια που εκτυλίσσονται στον «Άνθρωπο που αγαπούσε τα σκυλιά» του Λεονάρδο Παδούρα. Η ιστορία του Ραμόν Μερκαντέρ είναι μια από τις συγκλονιστικότερες και ταυτόχρονα τις πιο άγνωστες του 20ου αιώνα. Μια ιστορία ζωής που τοποθετείται στο επίκεντρο μιας φούσκας που σκάει, των ονείρων και των ψευδαισθήσεων που βίαια καταρρέουν και συμπαρασύρουν τόσο ένοχους όσο και αθώους, τόσο καιροσκόπους και υπερφίαλους αλαζόνες όσο και ιδεολόγους και ονειροπόλους.

Συνέντευξη στο TexnesOnLine

 Ο Βασίλης Νάστος είναι ο συγγραφέας, που δηλώνει ότι ασχολείται περιστασιακά με τη συγγραφή, κάποιες αυθόρμητες και εξομολογητικές ώρες ενδεχομένως. Παρόλα αυτά μπαίνει δυναμικά στον χώρο του βιβλίου, ολοκληρώνοντας το πρώτο του μυθιστόρημα. Ένα μυθιστόρημα, λοιπόν, μιας ξεκάθαρα εσωτερικής αναζήτησης του γράφοντος με το «είναι» του αλλά και με το παρελθόν του. «Σκιαμαχία» ο τίτλος αυτού, μια πρόσφατη έκδοση των εκδόσεων Βακχικόν.

Ας αφήσουμε τον ίδιο, όμως, να μας ξεναγήσει στις σελίδες του βιβλίου του και όχι μόνο.

Συνέντευξη στη Βάσω Κανιώτη

Βασίλη, καλώς βρεθήκαμε. Πριν περάσω σε όλα όσα θέλω να μάθω για το βιβλίο σου, θα ήθελα να σε γνωρίσω λίγο περισσότερο. Τόσο ως άνθρωπο, όσο και ως συγγραφέα. Ποιος είναι, λοιπόν, ο Βασίλης Νάστος;

Καλώς σας βρήκα κι εγώ. Θα είμαι όσο πιο σύντομος μπορώ. Γεννήθηκα και μεγάλωσα στην Αθήνα, στα Πατήσια. Σε αυτήν την πόλη έχω ζήσει σχεδόν το σύνολο της ζωής μου και με σιγουριά δηλώνω ότι σε μεγάλο βαθμό με καθόρισε τόσο σε επίπεδο νοοτροπίας όσο και σε επίπεδο κουλτούρας και αντιλήψεων. Τουλάχιστον έτσι κρίνω. Σπούδασα ελληνική φιλολογία, ολοκλήρωσα πρόσφατα το διδακτορικό μου στην ιστοριογραφία της ελληνιστικής περιόδου. Εργάζομαι ως φιλόλογος εδώ και 13 χρόνια. Νομίζω ότι αυτά αρκούν ως μια πρώτη σύσταση.

Το μίσος

Από τη μία μεριά, ενταταλμένα «όργανα της τάξης» για τη διαφύλαξη της ασφάλειας του πολίτη χτυπούν και απειλούν αδιακρίτως -ιδιαίτερη περί της τάξης αντίληψη, αλήθεια! Από την άλλη μεριά, ένα τσούρμο από θραύδειλα τσογλάνια ορμά σαν κοπάδι από λυσσασμένες ύαινες σε ένα πεσμένο αστυνομικό -τι επαναστατική ανδρεία! Στη μέση μια κοινωνία αμήχανη, φοβισμένη, εξαντλημένη παρακολουθεί τις εξελίξεις, θέλοντας να φωνάξει μα αδυνατώντας να βγάλει έστω έναν ψίθυρο. Στην κορυφή μια πολιτειακή ηγεσία που ενδιαφέρεται μόνο για την επικοινωνιακή διαχείριση και επιχειρεί με γενικεύσεις, συμψηφισμούς και έναν ανόητο κυνισμό να υπεραπλουστεύσει συνθηματολογικά τα πράγματα. Βοηθάει και η αντιπολίτευση σε αυτό, με τις εντυπωσιακές της ρητορικές εμπνεύσεις -νέα προσθήκη στο ρητορικό της οπλοστάσιο ο όρος «Χρυσοχουντίδης». Δεν μπορώ να πω, αν τον είχε φανταστεί 16χρονος θα ήταν ευρηματικός. Τώρα για πρώην Υπουργό, τα σχόλια περιττεύουν... Και υπόβαθρο όλων μια ασταθής κοινωνική πραγματικότητα που φαντάζει αδιέξοδη και προεξοφλεί μελλοντικές αναταράξεις.

Για τους ποιητές της Κυψέλης

Στη Φωκίωνος Νέγρη, κάπου στη μέση της στη δεξιά μεριά ανεβαίνοντας από τη Δροσοπούλου, υπήρχε κάποτε ένα ψητοπωλείο, παραδοσιακό, όπως όλα όσα έχουμε στον νου μας, με σούβλες μεγάλες στην κουζίνα, με μικρά τετράγωνα ξύλινα τραπέζια ντυμένα με νάυλον και χάρτινα τραπεζομάντηλα. Σε αυτά κάθονταν οι Κυψελιώτες να απολαύσουν το σουβλάκι τους, να πιουν μια μπίρα παγωμένη, να πουν τα νέα τους. Σε αυτά τα τραπεζάκια, στον πλακόστρωτο πεζόδρομο, συναντούσες κάποιες φορές δυο ψαρομάλληδες χαμογελαστούς φίλους να συζητούν χαμηλόφωνα, τρώγοντας τους μεζέδες τους, πίνοντας την μπίρα τους.