Δεν ξέρω, γράφοντας τις γραμμές αυτές, αν και κατά πόσον το θέμα της, ανύπαρκτης πλην περίφημης, «woke ατζέντας» είναι στην καρδιά της επικαιρότητας.
Αυτή αλλάζει μέρα τη μέρα, όπως είναι λογικό. Ωστόσο είμαι σίγουρος ότι και να μην είναι, θα επανέλθει. Είναι ο νέος εχθρός, ένα νέο πρόβλημα για πολλούς και πολλές. Άλλωστε, όταν τα μέσα αυτοπροσδιορισμού μας είναι ελλιπή, τη λύση μάς τη δίνει η δημιουργία ή η εξεύρεση ενός εχθρού. Έτσι ταυτοτικά διαμορφωνόμαστε ως «αντί-». «Αντιwoke», λοιπόν, να τη η ταυτότητα.
Επανήλθε στο προσκήνιο μετά την ειδεχθή δολοφονία του Charlie Kirk. Ο δολοφονημένος παρουσιάστηκε ως μια φιγούρα με διαστάσεις σχεδόν μαρτυρικές, ένας ευαγγελιστής της ελευθερίας του λόγου, αρκεί φυσικά ο λόγος που διακινείται ελεύθερος να προσαρμόζεται σε συγκεκριμένα μέτρα και σταθμά. Και η ελευθερία έχει όρια…
Αγιοποιήθηκε, λοιπόν, και μεγαλύνθηκε ο δολοφονημένος σκόπιμα, εργαλειακά σχεδόν, από μερίδα του πολιτικού κόσμου, την οποία θα αποφύγω να χαρακτηρίσω ως ακροδεξιά ή με τον νεολογισμό «υπερσυντηρητική», καθώς θεωρώ ότι το πολιτικό της φορτίο είναι πιο ιδιαίτερο από αυτό που οι ανωτέρω όροι (φιλοδοξούν να) δηλώνουν. Είναι ένα άθροισμα φόβου και μίσους με πηγή την άγνοια και τον ανορθολογισμό.
Αρκεί να σκεφτεί κανείς ποιος είναι ο λόγος που δαιμονοποιείται ό,τι λογίζεται ως «woke». Γιατί η woke ατζέντα δεν είναι παρά το αίτημα για ισονομία και ισότιμη πρόσβαση σε αγαθά, νομικά κεκτημένα και δικαιώματα, τα οποία για τη συντριπτική πλειονότητα των πολιτών του δυτικού κόσμου λογίζονται δικαίως ως δεδομένα. Όσοι και όσες δεν ανήκουν στο συνειδησιακά «κανονικοποιημένο» τμήμα της κοινωνίας, αυτό που καθορίζουν οι νόρμες και οι στερεοτυπικές αντιλήψεις της πλειονότητας των μελών της, συχνά στερούνται αυτές τις αυτονόητες προϋποθέσεις ομαλής κοινωνικής συνύπαρξης και ισότητας. Να το πούμε απλά: αν είσαι μέλος της ΛΟΑΤΚΙ+ κοινότητας και θέλεις με τον/τη σύντροφό σου να προχωρήσεις σε τεκνοθεσία, πιθανότατα θα αντιμετωπίσεις την απαξίωση και την απόρριψη. Αν είσαι μετανάστης, θα χρειαστείς πολλά χρόνια να αποκτήσεις αυτονόητα πολιτικά δικαιώματα. Και ουκ έστιν τέλος των παραδειγμάτων…
Η άρνηση αυτή είναι παράλογη και κοινωνικά διαλυτική, αν αναλογιστούμε ότι το αίτημα των ανθρώπων αυτών δεν έχει κάτι το ανταγωνιστικό προς τα δικαιώματα της κυρίαρχης κοινωνικά ομάδας. Είναι ένα αίτημα που αποσκοπεί στην ορατότητα, στην αποδοχή και, εν τέλει, στην κοινωνική αξιοποίηση αυτών των δυνάμεων της κοινωνίας που αφήνονται στο περιθώριο. Ωστόσο, η περιθωριοποίησή τους είναι αυτή που γεννά το κυριαρχικό αίσθημα σε όσους φοράνε τον αντιwoke μανδύα και αναπτύσσουν την ψευδαίσθηση πως διαφυλάττουν τα ιερά και τα όσια της κοινωνίας. Από το πουθενά αποκτούν ταυτότητα. Γίνονται κάποιοι/ες και μάλιστα κυρίαρχοι/ες. Ευαγγελιστές της ομαλότητας. Και προκύπτει ο φόβος: αν και οι άλλοι/ες αποκτήσουν τα ίδια δικαιώματα, τι θα τους μείνει να προασπίσουν; Πώς θα προσδιορίζονται; Και έναντι ποιων θα αποδεικνύουν τη φαντασιακή ανωτερότητά τους; Έτσι ο αγώνας τους είναι λυσσαλέος, γεμάτος μίσος και οργή.
Αυτές τις κοινωνικές δυνάμεις εκπροσωπούσε ο δολοφονημένος –από ακόμα πιο υστερικό ομοϊδεάτη του, παρεμπιπτόντως– Charlie Kirk. Και εν ονόματι των δυνάμεων αυτών μίλησε ο Trump, τονίζοντας ότι «μισεί τους αντιπάλους του». Δεν είναι τυχαία η αναφορά του στο μίσος. Είναι η συγκολλητική ουσία του νέου αυτού πολιτικού ακροατηρίου, που είναι εξίσου πολιτικά και κοινωνικά επίφοβο όπως και ανάλογα ακροατήρια του παρελθόντος που ξεκίνησαν από τις ίδιες αφετηρίες και μετασχηματίστηκαν σε κυρίαρχα πολιτικά μορφώματα.
Φυσικά, όσοι λογίζονται ως μέλη της «woke ατζέντας» δεν είναι οι μόνοι στοχοποιημένοι αυτών των πολιτικών δυνάμεων που αναπτύσσονται σχεδόν αθέατα αλλά εντυπωσιακά στα social media και στον χώρο του podcast. Στόχος είναι και η επιστήμη, ο ορθολογισμός, εν τέλει η δημοκρατία η ίδια και όσα τη γέννησαν και τη διατηρούν. Αλλά αυτό είναι κουβέντα που υπερβαίνει τα όρια του παρόντος κειμένου.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου