Τραμπ ολέ, μέχρι να μας πάρει και να μας σηκώσει όλους

 

Γράφω αυτές τις σκέψεις με διάθεση που ταλαντώνεται μεταξύ απορίας και επίκρισης και συχνά ισορροπεί στο σημείο τού προβληματισμού. Η απορία μου αφορμάται από την σκοπιά, τη θέση και τις προσλαμβάνουσες που έχει όποιος/α υποστηρίζει εδώ, στη χώρα μας, τον Τραμπ και την γκροτέσκα κυβέρνηση που έχει συμπήξει και η επίκριση εστιάζει στην ορμητικότητα, στην επιθετικότητα και στους ισοπεδωτισμούς τους οποίους μετέρχεται.

Και αν κάποιες φορές φταίει το ξερό μας το κεφάλι;

 

"Μα κράτος είναι αυτό; Αδιάφοροι και ανίκανοι». «Άχρηστοι όλοι, τον εαυτούλη τους να βολέψουν μόνο». «Ασυνείδητοι και αναίσθητοι». Ελάτε, ας μην κρυβόμαστε, όλοι και όλες το έχουμε πει, έχουμε αγανακτήσει. Και, ναι, κάποιες φορές έχουμε δίκιο. Ωστόσο, αυτό το μερικό δίκιο είναι και η καλύτερη κρυψώνα του εαυτού μας, μας προστατεύει από το είδωλο που θα σχημάτιζε ο καθρέφτης μας, αν τον αντικρίζαμε πού και πού τις στιγμές της αγανάκτησής μας. Εξηγούμαι.