Η συγγραφή της μέλετης αυτής ξεκίνησε το, μακρινό πλέον, 2015. Ολοκληρώθηκε το 2020. Σήμερα εκδόθηκε, μετά από αρκετές περιπέτειες. Σήμερα, κρατώντας τη στα χέρια μου, τολμώ να δηλώσω συγκινημένος και ιδιαίτερα χαρούμενος. Ξεφυλλίζοντας κάποιες από τις σελίδες της, έρχονται στο μυαλό μου όλες αυτές οι μικρές στιγμές οι οποίες έμελε τότε από κοινού να αποτελέσουν ένας μέρος της ουσίας πίσω από το περιεχόμενό της. Γιατί πέρα από τη μελέτη, τη βιβλιογραφία, τη σύνθεση και την όποια πρωτοτυπία, βρίσκεται ο άνθρωπος και η ζωή που βιώνει.
Ένα μεγάλο "ευχαριστώ" στη Γραμματική Κάρλα, ένα εξίσου μεγάλο στην Ιωάννα Κράλλη που με στήριξε όσο κανείς. Ένα ακόμα με χαμόγελο στην Ξανθίππη Μαγκαφωση που, για κάποιον λόγο που η ίδια ξέρει, δαπάνησε ώρες από τη ζωή της, για να βρίσκει λάθη και συντακτικές ατέλειες -και όχι μόνο- στο κείμενο. Το μεγαλύτερο όμως στον άνθρωπο που χωρίς αυτήν δεν θα ήμουν τίποτα από όσα είμαι σήμερα, στη Νάσια μου. Κλείνω με ένα απόσπασμα από τον επίλογο του βιβλίου, που ξαναδιαβάζοντάς τον σήμερα, 4 χρόνια μετά, δεν θα άλλαζα λέξη. Πράγμα σπάνιο...:
"Ο χαρακτηρισμός μιας ιστορικής περιόδου -με όλη τη συμβατικότητα που χαρακτηρίζει τον συγκεκριμένο όρο- ως «σημαντικής» είναι μια μάλλον συνήθης πρακτική και προσέγγιση. Συνήθης τόσο για τον καταγραφέα, που αναδεικνύει τα γεγονότα που απαθανατίζει ως σημαντικά, όσο και για τον δέκτη, καθώς, σε αντίθετη περίπτωση, θα κυριαρχούσε η αδιαφορία για την εν λόγω καταγραφή. Παραπλανητική όσο και συμβατική είναι και η προσέγγιση μιας περιόδου ως «περιόδου αλλαγών», καθώς οι αλλαγές είναι αέναες και αποτελούν στοιχείο δομικό του κόσμου, ο οποίος διέπεται από δυναμικές, δυνάμεις, στοιχεία και όντα που από τη φύση τους εχθρεύονται τη στασιμότητα.
Αυτές οι δύο έννοιες, της «σημασίας» μιας περιόδου για την ανθρωπότητα και των «αλλαγών» που αυτή επιφέρει, γεννούν την πεποίθηση και την αίσθηση της ξεχωριστής και ιδιαίτερης σπουδαιότητας. Ο άνθρωπος, λίγο από ματαιοδοξία λίγο από την επίγνωση της φθαρτότητάς του, συχνά έχει την πίστη πως ζει στη σπουδαιότερη περίοδο της ανθρώπινης ιστορίας. Τη διαπίστωση αυτήν μπορούμε να την κάνουμε και σήμερα. πολλοί προτρέχουν να προεξοφλήσουν τη δουλειά που θα έχει ο «ιστορικός του μέλλοντος» για να καταγράψει τα όσα «σπουδαία και ξεχωριστά» σήμερα εκτυλίσσονται. Ταυτόχρονα, ο άνθρωπος διατηρεί ακέραιη την πίστη στη διδακτική αξία του παρελθόντος και επιθυμεί να αποτελεί και ο ίδιος -όχι ως ακέραιη μονάδα απαραίτητα, αλλά ως ψηφίδα απειροελάχιστη μιας περιόδου- μια πτυχή της γνωστικής σκευής του «ανθρώπου του μέλλοντος». Ίσως μια ερμηνεία της πίστης στην αιωνιότητα του ανθρώπινου πνεύματος να εντοπίζεται και εδώ. (...)
Από τις Ιστορίες δεν μπορούμε να λάβουμε διδάγματα που μπορούν να μας βοηθήσουν να προβλέψουμε τις εξελίξεις και να αποφύγουμε δυσάρεστες εκπλήξεις. Ως προς αυτό ο Πολύβιος απέτυχε. Κατάφερε, ωστόσο, πολλά περισσότερα από όσα ο ίδιος επιδίωξε. Κατάφερε να αναδείξει τη μοναδικότητα της στιγμής, την αξία της ευθύνης, το ανερμήνευτο του ανθρώπινου παράγοντα, τον ρόλο της σταθερότητας και της συνοχής. Πάνω από όλα, όμως, κατάφερε να αναδείξει το μεγαλείο του ανθρώπου που μπορεί και διαχειρίζεται το αναπόφευκτο και το απρόβλεπτο μέσα σε έναν κόσμο που διέπεται από απροσμέτρητες δυνάμεις και αέναες μεταβολές που υπερβαίνουν την ανθρώπινη λογική. Και, ακόμα και αν δεχτούμε ότι οι Ιστορίες δεν είναι απόλυτα συνεπείς στην απόδοση των ιστορικών γεγονότων (είναι μια ακόμα χίμαιρα η πίστη στη δυνατότητα ανασύνθεσης του παρελθόντος), αποδίδουν με έναν ιδιότυπο ρομαντισμό την εικόνα και την αίσθηση μιας εποχής ταραγμένης, ανατρεπτικής, μιας εποχής που έθεσε νέα θεμέλια στον κόσμο, χωρίς απαραίτητα να γκρεμίσει τα παλιά".
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου