Είναι πολλές οι παρόμοιες ιστορίες, πολλές έρχονται κατευθείαν από τη λαϊκή παράδοση, άλλες από τον αθλητισμό, άλλες από κινηματογραφικές ταινίες και κάποιες από μικρότερης πνευματικής αξίας δημιουργήματα, όπως είναι οι σειρές και τα κακής ποιότητας βιβλία τσέπης. Ωστόσο, όλα είναι βγαλμένα από τη ζωή. Και σε όλα υπάρχει κάποιο αίτιο που αφορά τον ανθρώπινο παράγοντα. Εδώ σκόπιμα θα παραγνωρίσω την τυχαιότητα. Το κύριο αίτιο πάντα είναι η αλαζονεία, η οποία γεννά και τα δευτερεύοντα αίτια στην αιτιώδη αλυσίδα.
Ας θυμηθούμε εδώ τον αισώπειο μύθο του λαγού και της χελώνας, ο οποίος μας είναι οικειότερος μέσα από την προσαρμογή του σε εικονογραφημένο παραμύθι για μικρά παιδιά. Σύμφωνα με αυτόν, η σοφή κουκουβάγια, που λίγο-πολύ είναι ο θυμόσοφος λαός, διοργανώνει αγώνα δρόμου μεταξύ του ταχύτατου λαγού και της βραδυκίνητης πλην συμπαθούς χελώνας. Αυτός ο αγώνας που, κατά την ποδοσφαιρική αργκό, έχει νικητή από τα αποδυτήρια επιφυλάσσει τη μεγαλύτερη έκπληξη. Ο λαγός, βέβαιος για τη νίκη του, αποφασίζει κάποια στιγμή να πάρει έναν υπνάκο να ξεκουραστεί. ´Αλλωστε, η χελώνα είναι κάποια χιλιόμετρα πίσω του. Ο ύπνος είναι βαθύς, η χελώνα τον βλέπει, παίρνει κουράγιο, τον προσπερνά και φτάνει πολύ κοντά στο νήμα πρώτη. Ο λαγός αφυπνίζεται, αλλά είναι αργά, δεν προλαβαίνει, παρότι τρέχει με όλη του τη δύναμη. Η χελώνα, κόντρα σε όλα τα προγνωστικά, κερδίζει τον αγώνα.
Συμβολισμοί πολλοί, έχουν αναλυθεί και ακαδημαϊκά, με πλαίσιο την εποχή συγγραφής, το κειμενικό είδος και πάει λέγοντας. Μένω εδώ στους πιο απλούς και διαχρονικούς, κατανοητούς από τα παιδιά, λησμονημένους όμως από ενήλικες, κυρίως αυτούς που αισθάνονται ότι “έχουν πιάσει την καλή”. Ο λαγός, αλαζόνας και υπερόπτης, περιφρονεί τον αντίπαλο και δεν σέβεται τους κανόνες διεξαγωγής που θέτει η κοινωνία, οι πολίτες. Η χελώνα, πτωχή πλην τίμια, κερδίζει έναν αγώνα παρά την ολοφάνερη ανικανότητά της -είναι μια νίκη περιστασιακή και κούφια. Η κουκουβάγια και το δάσος, οι πολίτες, χαίρονται με την ήττα της υπεροψίας, δεν τρέφουν όμως φρούδες πεποιθήσεις ότι ο νέος σερίφης στο δάσος είναι ικανός.
Μίλησα και για τον αθλητισμό. Σύντομα εδώ, δεν είναι λίγες οι φορές που μια φαινομενικά ανίκητη ομάδα, αθλήτρια ή αθλητής ξεμένουν από δυνάμεις λίγο -ή πολύ, δεν έχει σημασία- πριν το τέλος. Θυμάμαι εδώ τους Golden State Warriors του 2015-16, τους Heat του 2011, την απρόσμενη νίκη τής Πατουλίδου το 1992 και ουκ έστιν τέλος. Αίτιο; Η κακή προετοιμασία που σε αφήνει από δυνάμεις την κρίσιμη στιγμή, η έπαρση ακόμα και η κακή η τύχη, κυρίως ίσως αυτή που υπάρχει στο παιχνίδι πάντα και χτυπάει, όταν είσαι απροετοίμαστος.
Περνάω στην πολιτική πραγματικότητα. Σήμερα που μιλάμε ακόμα η κυβέρνηση της ΝΔ και ο ίδιος ο πρωθυπουργός φαίνονται άτρωτοι. Κρατήστε το “φαίνονται”, δεν είναι. Παίζουν μόνοι τους, σε ένα παιχνίδι που ανάλογό του δεν θυμάμαι στο παρελθόν. Το ΠΑΣΟΚ είναι ένα κόμμα αδιάφορο, μηδέν οξέα και μηδέν λιπαρά, ο ΣΥΡΙΖΑ είναι μια ξεθωριασμένη εικόνα ενός εφιάλτη από το παρελθόν, η Ζωή Κωνσταντοπούλου είναι η Ζωή Κωνσταντοπούλου, ό,τι κι αν σημαίνει αυτό -όχι κάτι καλό πάντως. Μέσα σε αυτό το περιβάλλον η κυβερνητική αλαζονεία φύτρωσε ως αναμενόμενο παράσιτο. Είναι ο λαγός που παίζει χωρίς αντίπαλο και, όταν δεν ελαφροκοιμάται, βιώνει το μεγαλείο της κυριαρχίας του.
Αν, όμως, η πρώτη θητεία είχε το κοινωνικό περιβάλλον και το πολιτικό υπόβαθρο να δικαιολογηθούν κάποιες καταστάσεις (πανδημία, εισβολή Ρωσίας στην Ουκρανία, φόβος της κοινωνίας για ανάκαμψη ΣΥΡΙΖΑ) και να διατηρηθεί η διεισδυτικότητα της ΝΔ στο ακομμάτιστο κοινωνικό κέντρο, το οποίο είναι ευάριθμο και δεν κινητοποιείται με τον “παραδοσιακό” παλαιοκομματικό τρόπο που είναι οικείος στις απαρχαιωμένης λογικής πολιτικές παρατάξεις, δεν συμβαίνει το ίδιο και με τη δεύτερη. Για παράδειγμα, μπορεί να μην πίστεψε σε θεωρίες συνωμοσίας για το δυστύχημα των Τεμπών, όμως εξοργίστηκε με την απάνθρωπη στάση των κυβερνητικών στελεχών, το φιάσκο της στελέχωσης των αρμοδίων φορέων και την αδιαφορία για τις υποδομές. ´Ενιωσε μια αναγούλα παρόμοια με αυτή που προκαλεί η μυρωδιά της ναφθαλίνης με το σκάνδαλο του ΟΠΕΚΕΠΕ. Και, κυρίως, αποστρέφεται τις λαϊκιστικής χροιάς ρητορείες του κ. Πλεύρη για τη σίτιση των προσφύγων και την “εισβολή που δέχεται η χώρα” (θα έπρεπε αυτός ο κύριος να ντρέπεται με την εκ του ασφαλούς τζάμπα μαγκιά που πουλάει). Η αλαζονεία αποφέρει, άλλωστε την τύφλωση. Η ΝΔ δεν έγινε κυβέρνηση από την ψήφο εθνολάγνων δεξιών, αλλά από την εμπιστοσύνη του κοινωνικού κέντρου, το οποίο είδε με ανακούφιση την ψήφιση του νόμου για τον γάμο τον ομοφυλόφιλων και απογοητεύεται με την ψήφιση του νέου αντιμεταναστευτικού νόμου. Αυτό είτε δεν το βλέπει είτε το ξέχασε.
Κλείνοντας, γιατί φλυάρισα. Ναι, η πολιτική δεν είναι αγώνας μπάσκετ, ούτε μύθος λαϊκής παράδοσης. Είναι, όμως, πεδίο αγώνα σκληρότερο για τον εκάστοτε αλαζόνα. Και εκεί στην κυβέρνηση δεν πρέπει να ξεχνούν ότι είναι ακόμα πρώτοι ελλείψει δευτέρου. Ούτε ότι στην τεκμηριωμένη πλέον αλαζονεία τους και την ολοφάνερη ανικανότητά τους σε πολλά επίπεδα μπορεί να προστεθεί και η παράμετρος της τύχης -ή της ατυχίας, για τους ίδιους και την κοινωνία.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου