Το καλοκαίρι είναι η εποχή της ανεμελιάς, του ταξιδιού, της περιπλάνησης, του περιηγητισμού. Όχι μόνο το καλοκαίρι, φυσικά, αλλά στο συλλογικό θυμικό αυτή η εποχή έχει κερδίσει τα σχετικά χαρακτηριστικά – και θα τα διατηρήσει, όσο η κλιματική πραγματικότητα τής το επιτρέπει. Θέλω να προλάβω όσες και όσους σκοπεύουν καλοκαιριάτικα να αφιερώσουν τα επόμενα 4 λεπτά για να διαβάσουν τις σκέψεις αυτές, προειδοποιώντας ότι το παρόν κείμενο δεν αφορά θερινή ραστώνη ούτε περιπέτειες σε τόπους (με την κυριολεκτική διάσταση) εξωτικούς ή, έστω, άγνωστους. Αφορά ένα ταξίδι μιας άλλης μορφής.
Προσέτρεξα στο εύχρηστο και εύκολα προσβάσιμο λεξικό της Κοινής Νεοελληνικής του Τριανταφυλλίδη (Δεκ. 1998) για να καταγράψω τον λεξικογραφημένο ορισμό του «ταξιδιού».
Ταξίδι, το: 1. μετακίνηση από έναν τόπο σε άλλο και παραμονή σ΄ αυτόν για ορισμένο χρονικό διάστημα (…). 2. (μτφ.) α. (συναισθ., λογοτ.) θάνατος (...) || η κατάσταση στην οποία μεταφέρονται όσοι κάνουν χρήση παραισθησιογόνων (…).
Προφανώς κανένας ορισμός δεν ταιριάζει με ό,τι έχω στον νου μου. Άλλωστε οι ορισμοί, όπως αποδίδονται λεξικογραφικά, στερούνται τον συναισθηματικό δεσμό που συνδέει μια λέξη με τη στιγμή την οποία έχουμε ανάγκη να τη χρησιμοποιήσουμε, να την επικαλεστούμε. είναι ελαφρώς αποστεωμένοι.
Το ταξίδι στο οποίο αναφέρομαι ξεκίνησε στις 28 Ιουλίου του 2022. Και η αλήθεια είναι πως δεν το είχα ορίσει ποτέ έτσι, ποτέ μέχρι τη φετινή εκδήλωση της 7ης Ιουλίου της Μονάδας Ιατρικώς Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής (ΜΙΥΑ) του Ναυτικού Νοσοκομείου Αθηνών στη ΛΑΕΔ (Ρηγίλλης 1). Εκεί άκουσα τον όρο «ταξίδι» να συνοδεύει τη δική μας περιπέτεια, όπως και αυτή όλων όσοι είχαν βρεθεί εκεί να μοιραστούν τη σχετική τους εμπειρία. Πόσο ταιριαστός, αλήθεια...
Πριν από έναν περίπου χρόνο λοιπόν ξεκινήσαμε, η σύζυγος μου κι εγώ, τη δεύτερη προσπάθειά μας για να αποκτήσουμε παιδιά με τη συνδρομή της επιστήμης. Είναι παράξενο ότι εν έτει 2023 ακόμα θεωρείται από κάποιους ταμπού η παραδοχή αυτή. Για εμάς αποτελεί περηφάνια.
Θα κάνω μια σύντομη αναδρομή του ταξιδιού αυτού. Στις 28 Ιουλίου έγινε η ωοληψία, στις 2 Αυγούστου έγινε η εμβρυομεταφορά. Ήταν η αρχή της δεύτερης προσπάθειας -η πρώτη άκαρπη. Είχαν προηγηθεί πολλές μέρες κατά τις οποίες η Νάσια λάμβανε βαριά φάρμακα, μια μορφή προετοιμασίας του οργανισμού και του σώματός της, και έκανε ενέσεις -η εικόνα τους μου προκαλούσε ταραχή. Ακολούθησαν δύο εβδομάδες αγωνίας, η αναμονή για τα αποτελέσματα της β’ χοριακής, της εξέτασης που φανερώνει το αποτέλεσμα της πρώτης αυτής φάσης του αγώνα. Ήταν 16 Αυγούστου, είχαν περάσει μέρες κατά τις οποίες η παραμονή στο κρεβάτι ήταν απαραίτητη, συνοδευόμενη από ζάλη και μια διαρκή αίσθηση αγωνίας, ανάμεικτης με φόβο, ανυπομονησία και πλήθος άλλων συναισθημάτων που αναδύονταν απρόσκλητα, όπως πάντα άλλωστε. Για να διασκεδάσουμε την αγωνία είχαμε κατέβει προς το ιστορικό κέντρο της πάντα όμορφης Αθήνας και είχαμε επισκεφτεί το Μουσείο της Ακρόπολης. Μετά την έκθεση ήπιαμε καφέ και επιστρέψαμε στο σπίτι, συνοδευόμενοι από έναν ανόητο φόβο. Μήπως, όταν περνούσαμε από τον έλεγχο εισόδου και εκτεθήκαμε στα ραδιοκύματα, βλάψαμε τα έμβρυα; Λίγο μετά ένα τηλέφωνο ανακοίνωνε τα αποτελέσματα: ακολούθησε ένα ξέσπασμα χαράς.
Για τους υπόλοιπους 8 μήνες δεν θα μακρηγορήσω. Δεν έχει νόημα. Ήταν δύσκολη μα πανέμορφη περίοδος. Ξεκίνησε με μια διάψευση προσδοκιών. Η Νάσια είχε την επιθυμία να εργαστεί, σχεδόν όπως εργαζόταν πάντα: πολύωρα και πυρετωδώς. Το σώμα της δεν της το επέτρεψε, ούτε οι γιατροί μας. Ουσιαστικά η περίοδος της εγκυμοσύνης ήταν μια περίοδος διαρκούς κατάκλισης, με διάλειμμα ενός μήνα. Αρκεί να αναφέρω ότι στην περίοδο αυτή καταφέραμε να βγούμε από το σπίτι για μια βόλτα για φαγητό δύο μόνο φορές. Ο μόνες έξοδοι αφορούσαν επίσκεψη σε γιατρό. Ήταν μια περίοδος διαρκών περιορισμών. Ελάχιστες κινήσεις, πολλές απαγορεύσεις στο φαγητό και σε άλλα στοιχεία που συνέθεταν μέχρι πρότινος μια ομαλή και συνηθισμένη καθημερινότητα. Ήταν μια περίοδος διαρκούς αγωνίας: υπήρξαν δυσκολίες και επιπλοκές, που προσπεράστηκαν με τη βοήθεια των γιατρών. Ήταν μια περίοδος με άπειρα φαρμακευτικά σκευάσματα και ενέσεις -τις οποίες πλέον δεν επιθυμώ να αποβάλω από τη μνήμη μου, σε αυτές κάτι οφείλουμε. Ήταν και μια περίοδος με ένταση. Πώς θα μπορούσε να είναι αλλιώς άλλωστε, όταν η μόνη διέξοδος είναι μια ταινία στην τηλεόραση το Σάββατο το βράδυ; Για να αναφερθώ και στην προσωπική μου καθημερινότητα, ήταν ένας αγώνας αντοχής: κάθε μέρα εργασία από το πρωί μέχρι το βράδυ, με το μυαλό στο σπίτι αλλά και με ευγνωμοσύνη προς τους ανθρώπους που ήταν πάντα δίπλα της, όταν εγώ έλειπα. Και κάπως έτσι φτάσαμε στις 23 Μαρτίου. Και κάπως έτσι έχουμε μαζί μας πλέον τα δύο μας παιδάκια. Και όλα τα προηγούμενα, οι αγωνίες, οι ταλαιπωρίες και οι φόβοι, ανήκουν στο παρελθόν, σε ένα νεφέλωμα που συνθέτει η ανάμνηση, η βιωμένη πραγματικότητα, η απόσταση του χρόνου και η νέα καθημερινότητα.
Αναφέρω στον τίτλο του κειμένου τη λέξη «προτροπές». Δεν θα αποφύγω να τις αναφέρω, άλλωστε αυτός είναι και ο σκοπός του κειμένου. Ξεκινάω από το βασικό: Αν δεν μπορείτε με τον «φυσικό τρόπο» να κάνετε παιδιά, μην απογοητεύεστε, μην το ερμηνεύετε ως προσωπική αποτυχία ή, ακόμα χειρότερα, ανικανότητα και, κυρίως, μην επιρρίπτετε ευθύνες, γιατί αυτές δεν υπάρχουν. Δεν υπάρχει κανένας λόγος να το κρύβετε, υπάρχουν άνθρωποι που μπορούν να μοιραστούν μαζί σας τις σκέψεις τους και, γιατί όχι, την εμπειρία τους. Και, κυρίως, εμπιστευτείτε τους ειδικούς. Αν η ανθρωπότητα είναι σε θέση να ξεπερνάει τις δυσκολίες της, αυτό συμβαίνει γιατί έχει την επιστήμη στο πλευρό της. Οι γιατροί είναι εκεί, να ακούσουν την αγωνία μας, να διαχειριστούν τους προβληματισμούς μας και να δώσουν λύση σε ό,τι αποτελεί εμπόδιο. Αυτές οι δύο μικρές υπάρξεις, που κάθε μέρα μάς χαρίζουν το χαμόγελό τους (και το κλάμα τους, φυσικά), είναι ένα δώρο -και- της επιστήμης προς τον άνθρωπο, εν προκειμένω προς εμάς. Αν φοβόμασταν, αν διστάζαμε, αν η απογοήτευση μάς κέρδιζε και αισθανόμασταν ανεπαρκείς, δεν θα ήταν δίπλα μας τώρα. Και για τους υπέρμαχους του «φυσικού τρόπου» που λειτουργούν ως ιδιότυποι αμύντορες, η επιστήμη είναι το πιο φυσικό γέννημα της ανθρώπινης σκέψης και λογικής. Το βιώνουμε καθημερινά αυτό.
Κλείνω εδώ, διατυπώνοντας ένα μεγάλο «ευχαριστώ» στους ανθρώπους που μας συμπαραστάθηκαν από την αρχή έως το τέλος. Στον δρ. Νίκο Πετρογιάννη, μαιευτήρα- γυναικολόγο MD, Πλοίαρχο του Πολεμικού Ναυτικού, Αναπληρωτή Διευθυντή του Κέντρου Υποβοηθούμενης Αναπαραγωγής του ΝΝΑ, ειδικό στην Εξωσωματική γονιμοποίηση, στις συνεργαζόμενες με αυτόν ευγενέστατες και επιστημονικά αρτιότατες νοσηλεύτριες και μαίες και στον δρ. Γιάννη Κομνηνό, Πλοίαρχο του Πολεμικού Ναυτικού, Διευθυντή Ενδοκρινολογικής Κλινικής ΝΝΑ. Τους ευχαριστούμε για την ανθρώπινη, την επιστημονική αλλά και την εμφατική συχνά υποστήριξή τους στην προσπάθειά μας. Τους ευχαριστούν και οι δύο μικροί εδώ δίπλα μου, απλώς δεν το ξέρουν ακόμη.
Δεν υπάρχουν σχόλια:
Δημοσίευση σχολίου