Αλλαγές στην παιδεία, αλλά προς ποια κατεύθυνση;

Το τέλος μίας σχολικής χρονιάς πάντα προσφέρεται για πλήθος συναισθηματικών και νοητικών διεργασιών, τόσο -κυρίως- για τους μαθητές, όσο και για τους εκπαιδευτικούς. Νοσταλγία για τη χρονιά που –ανεπιστρεπτί- πέρασε, συγκίνηση για τις στιγμές που χάθηκαν μέσα στο χρόνο, χαρά για ό,τι «πήγε καλά», προβληματισμός για τα λάθη που θα μπορούσαν να αποφευχθούν. Σκέψη και προγραμματισμός για τη χρονιά που έρχεται. Όμορφη και πάντα διαφορετική διαδικασία.

Ας μην κρυβόμαστε, η δημοκρατία μας απέτυχε…

      Η τελευταία εκλογική αναμέτρηση, παρά το αισιόδοξο μήνυμα της λαϊκής κατακραυγής προς την κυβερνητική –και μόνο πλέον- πλειοψηφία, δυστυχώς φανέρωσε με εξαιρετική διαύγεια παθογένειες της ελληνικής κοινωνίας, προς τις οποίες φροντίζαμε με επιδέξια άγνοια κινδύνου να εθελοτυφλούμε. Είναι γνωστό ότι κανείς από το πολιτικό κατεστημένο των προηγουμένων ετών, πολύ δε περισσότερο από τους κυβερνώντες την τελευταία τετραετία, δεν μπορεί να κοιμάται ήσυχος. Πλέον όμως, από την Κυριακή 25/5, το ίδιο συμβαίνει και για τους πολίτες της χώρας, οι οποίοι, με περισσή άνεση, ανέδειξαν και καθιέρωσαν, γεγονός πλέον δυστυχώς αδιαμφισβήτητο, ως τρίτη πολιτική δύναμη της χώρας το μόρφωμα της Χρυσής Αυγής. Το ότι η θέαση του ποσοστού, που οριακά έμεινε κάτω του διψήφιου, προκάλεσε ανακούφιση πρέπει να γεννά τον πανικό για το πού βαδίζουμε.