Η
Διεθνής Έκθεση Θεσσαλονίκης αποτελεί εδώ και χρόνια συμβατικό πολιτικό ορόσημο,
παρόλο που δεν είναι ακριβώς αυτός ο χαρακτήρας της. Οι εμφανίσεις στη ΔΕΘ «έβγαζαν»
πάντα ειδήσεις, έδιναν το στίγμα της δυναμικής των πολιτικών κομμάτων, ενώ
αποτελούσαν και «πεδίο δόξης λαμπρό» για παροχολογία –κενή περιεχομένου
συνήθως. Στη φετινή ΔΕΘ έλειψε η παροχολογία –τουλάχιστον ο παλιός της όγκος.
Δεν έλειψαν όμως –άλλωστε δεν θα μπορούσαν να λείψουν- οι πολιτικές συζητήσεις,
σε σχέση πάντα με τη δυναμική και την απήχηση που αναπτύσσει ο κυβερνητικός
σχηματισμός, αλλά και την κυβερνησιμότητα (όρος και αυτός…) της αξιωματικής
αντιπολίτευσης. Προβλέψεις, στοιχήματα και προσπάθειες απεικόνισης της
πραγματικότητας και της στάσης που θα κρατήσει το εκλογικό σώμα σε περίπτωση
εκλογών ήταν και πάλι παρούσες.
Είναι
όμως, αλήθεια, δυνατές τέτοιου τύπου προβλέψεις; Η απάντηση θα ήταν «ναι», αν η
πολιτική και οι εκλογές ήταν γραμμικού τύπου συστήματα με στοιχειώδη δυνατότητα
μακροπρόθεσμης πρόβλεψης. Δεν παρουσιάζουν όμως τέτοια χαρακτηριστικά, καθώς
κανείς δεν μπορεί να ισχυριστεί ότι ισχύει εδώ ο γραμμικός ντετερμινισμός του
τύπου «αίτιο- αποτέλεσμα». Αντίθετα, τέτοια συστήματα, όπως το σύνολο σχεδόν
των κοινωνικών συστημάτων, αναπτύσσουν χαοτική συμπεριφορά, εντός πάντα κάποιου
πλαισίου. Ενέχουν ντετερμινισμό, ως προς το ότι καθορίζουν μελλοντικά γεγονότα,
αλλά ταυτόχρονα είναι
απρόβλεπτα και δεν ακολουθούν απλή γραμμική συμπεριφορά.
