Μια καλή
μέθοδος, λένε, για να βγάλεις συμπέρασμα για την καθημερινότητα και την
κοινωνική πραγματικότητα είναι να αθροίσεις επιμέρους παραδείγματα. Κάτι σαν
μια μέθοδος επαγωγική. Και, κάποιες φορές, όσο πιο τυχαία είναι αυτά τα
παραδείγματα, τόσο το καλύτερο. «Be unique» ήταν ένα σλόγκαν που αντίκρισα σε μια εταιρεία ρούχων, «What if you simply devoted this year to loving yourself more?»
ήταν μια προτροπή από μια ανάρτηση στο Instagram, η προσφορά ενός χώρου απομόνωσης από τον αστικό
περίγυρο ήταν το κεντρικό θέμα μιας έκθεσης καλλιτεχνών που πρόσφατα
επισκέφτηκα. Περιτύλιγμα όλων αυτών οι ευχές, μιας που είμαστε ακόμα στην αυγή
της νεογέννητης χρονιάς, με περιεχόμενο ξεκάθαρα ατομικό «τον εαυτό σου να
προσέχεις», «αγάπα τον εαυτό σου», «ο εαυτός σου πάνω από όλα». Κανείς δεν
αμφισβητεί την –αυτονόητη- ανάγκη να προσέξει, να φροντίσει, να περιποιηθεί ο
καθένας τον εαυτό του. Αλλά αυτή η, λανθάνουσα ακόμα, αναβίβαση της ατομικότητας
σε αυταξία τείνει να αποτελέσει μια ακόμα προβληματική πτυχή της εποχής μας. Ο
εγκλωβισμός στον εαυτό μας, κάποτε κατακριτέος ως φανέρωμα προβληματικής
συμπεριφοράς, τώρα γίνεται μέσο (αυτό)προβολής. Η ανάδειξη του ιδανικού της
αυτάρκους μονάδας.
