Όλα φαίνονται
να αλλάζουν στον κόσμο που ζούμε. Η Αγγλία αποχώρησε από την Ε.Ε. Ο Τραμπ
διαδέχτηκε τον –κατά γενική ομολογία- συμπαθέστερο αμερικάνο Πρόεδρο της σύγχρονης
ιστορίας και φαίνεται να έχει αναπτύξει μια συγκρουσιακή πολιτική με όλους τους
υπόλοιπους ηγέτες του κόσμου, πολλοί εκ των οποίων φαντάζουν ημιπαράφρονες. Ο
Κιμ Γιονγκ Ουν είναι καθημερινά έτοιμος «να πατήσει το κουμπί». Στην Ευρώπη η
ακροδεξιά γιγαντώνεται, παρόλο που ακόμα δεν μπορεί να επικρατήσει σε εκλογικές
διαδικασίες. Η Τουρκία απολυταρχοποιείται και έχει ανοίξει μέτωπα σε κάθε
σχεδόν μεριά των συνόρων της –ή έτσι έχει διαμορφωθεί η εικόνα στο φαντασιακό
του δέκτη. Ο Πούτιν είναι διαρκώς ετοιμοπόλεμος, «ο τελευταίος ηγέτης που έχει
μείνει στον κόσμο». Στη Συρία επιχειρείται η αναδιανομή της «πίτας», με πλήρη
αδιαφορία για την αξία της ανθρώπινης ζωής. Όλη η οικουμένη βρίσκεται σε
περιδίνηση και –φυσικά- κάτι τέτοιο προοιωνίζεται τεκτονικές αλλαγές. Αυτή η
αίσθηση επιβεβαιώνεται και από διάφορα sites -και όχι μόνο. Και φυσικά, όταν μιλάμε για αλλαγές, κάποιος
μεγάλος πόλεμος έρχεται, η χρεωκοπία κάποιου γίγαντα με πήλινα πόδια ή –έστω- η
διάλυση της Ε.Ε. Έτσι πρέπει να είναι. Ή μήπως όχι;
 | ||
|
