Το είχα ακούσει το νέο, αλλά δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων, είχα διαβάσει, ξενοικιάστηκαν, η συμμορία ξεσπιτώθηκε, η επιγραφή αποκαθηλώθηκε, το «μαγαζί» έκλεισε. Η οικονομική ασφυξία που προκάλεσε η εκλογική της συντριβή έφερε απτά και ορατά στον καθένα αποτελέσματα. Το είχα ακούσει, το είχα διαβάσει, δεν το είχα δει. Μέχρι χτες το βράδυ.
Μετακόμισα στην ευρύτερη περιοχή που στοιχειωνόταν από τα γραφεία της συμμορίας αυτής πριν περίπου έξι χρόνια, λίγο-πολύ την ίδια εποχή που αυτά είχαν ανοίξει. Και, πιστέψτε με, το να βλέπεις κάθε βράδυ, γυρνώντας από τη δουλειά, τους μαιάνδρους με την αισθητική της χιτλερικής σβάστικας δεν ήταν και το καλύτερο θέαμα για το τέλος της ημέρας. Και όσο και αν συνηθίζεις τον διάκοσμο του κάθε τοπίου στην καθημερινότητα, δεν γίνεται, υπάρχουν πάντα ερεθίσματα που σφίγγουν σαν μέγκενη γύρω από τον λαιμό, προκαλώντας ασφυξία. Και την ασφυξία δεν την συνηθίζει κανείς.
