Περί λαϊκισμού και ορθολογισμού στην Ευρώπη

Η ποιότητα ενός πολιτεύματος που θέλει να διεκδικεί το χαρακτηρισμό του δημοκρατικού προκύπτει από διάφορες παραμέτρους. Μεταξύ άλλων, από την ποιότητα και το επίπεδο διαβίωσης που προσφέρει στους κατοίκους της χώρας όπου ασκείται, από το σεβασμό στην άποψη των πολιτών του και από την πολιτική δύναμη που τους δίνει και τους αναγνωρίζει. Η Ενωμένη Ευρώπη είναι ένα σύνολο χωρών – μελών που, τυπικά, ονομάζονται δημοκρατικές, χαρακτηρισμός που αποτελεί και τη θεμέλιο λίθο του ευρωπαϊκού ιδεώδους. Τα δημοψηφίσματα, ως μέρος της δημοκρατικής λειτουργίας μιας κοινωνίας, δίνουν άμεσες απαντήσεις σε καίρια ζητήματα, φανερώνουν την άποψη του κόσμου επ’ αυτών και αποτελούν την πιο ατόφια και άμεση δημοκρατική πράξη. Ένα τέτοιο δημοψήφισμα έγινε πέρυσι στην Ελλάδα (κοντεύει ένας χρόνος) και ένα ανάλογο προ ημερών στην Αγγλία. Το αποτέλεσμα και των δύο δεν άρεσε στον "σκληρό πυρήνα" της Ευρώπης.

Το «ωφέλιμον» και τα Αρχαία Ελληνικά

«Τί τὸ σοφόν, ἢ τί τὸ κάλλιον (…) ὅ τι καλὸν φίλον αἰεί». Ή αλλιώς «Ποιο το σοφό, ποιο το άριστο … ό,τι είναι ωραίο πάντα το αγαπώ»  (Ευριπίδη Βάκχες, 877-881). Με ποιον τρόπο ο μαθητής μπορεί να συλλάβει καλύτερα το νόημα της φράσης αυτής; Πού βρίσκεται το μήνυμα καλύτερα αποτυπωμένο; Και πώς είναι πιο σκόπιμο να το προσεγγίσει ο μαθητής; Ήδη διαπράξαμε, νομίζω, δύο λάθη που αφορούν το περιεχόμενο του προβληματισμού, πάνω στον οποίο οικοδομείται για ακόμα μια φορά η σύγκρουση που αφορά τη θέση του μαθήματος των Αρχαίων Ελληνικών στο πρόγραμμα διδασκαλίας της δευτεροβάθμιας εκπαίδευσης.