Υπάρχει χώρος για τη «φιλία» στις Πανελλαδικές της Έκθεσης;

Τελικά πρέπει να το πάρουμε απόφαση. Έχει διαμορφωθεί μια κατάσταση, την οποία είτε θα την αποδεχτούμε, είτε θα επιδιώξουμε να την αποδιώξουμε. Ως χώρα, ως κοινωνία προωθούμε μια στάση ζωής βαθειά συντηρητική. Επιδιώκουμε την εγκαθίδρυση μιας νοοτροπίας που φοβάται την πρόοδο, διστάζει να «δώσει βήμα» στο μέλλον και ανακουφίζεται, όταν ακουμπά στην ασφάλεια του παρελθόντος. Δε φοβόμαστε τη στασιμότητα. Αντίθετα, επιδιώκουμε τη διαίωνισή της και –γιατί όχι- αποσκοπούμε στην επιβράβευση της πιο ανώδυνης άποψης. Αυτά ισχύουν έως τώρα. Ελπίζουμε όχι και για πάντα.

«Ο κόσμος ήξερε τι ψήφιζε»

Δεν είναι κάτι νέο σαν άκουσμα. Είναι επιχείρημα συνεπές και βασικό όλων όσοι κυβέρνησαν τον τόπο, τουλάχιστον από όσο μπορώ να θυμηθώ. «Ο λαός ήξερε τι ψήφιζε». Υποθέτω είναι επιχείρημα και όλων των κατά καιρούς κυβερνητών ανά τον πλανήτη. Η επίκληση της αυθεντίας του «λαού» ως μέσου επικύρωσης των κυβερνητικών επιλογών είναι επιχείρημα γνώριμο σε όλους, ειδικά όταν η απογοήτευση και η κόπωση του κόσμου λόγω των προσδοκιών του, που διαψεύδονται για ακόμα μια φορά, μετουσιώνονται σε κριτική στάση και απόδοση ευθυνών. Τότε ο λαός- αυθεντία πρέπει να έρθει αντιμέτωπος με τις επιλογές του και να αναλάβει τις ευθύνες που του αναλογούν για την κατάσταση που σιγά- σιγά διαμορφώνεται.