Μαξιμαλισμού το εγκώμιο

Μετά λοιπόν από έναν αγχωτικό μαραθώνιο διαβουλεύσεων και διαπραγματεύσεων, όπως έχουμε μάθει να τις ονομάζουμε εδώ και μια πενταετία, η πρώτη συμφωνία σχηματοποιήθηκε. Πολλά ακούστηκαν, καθώς κάποιοι έσπευσαν να τη μηδενίσουν εξ αρχής, ενώ κάποιοι –λίγοι- να πανηγυρίσουν την «επιτυχία». Σε κάθε περίπτωση είναι καλό να διατηρείται η ψυχραιμία και ο πραγματισμός, για να διασφαλιστεί ο μικρότερος δυνατός υποκειμενισμός. Άλλωστε, ο μηδενισμός είναι ένα διαχρονικό όπλο όσων έχουν συνηθίσει να πορεύονται βάσει μιας -συνήθως ασυνειδήτως υιοθετημένης- ισοπεδωτικής νοοτροπίας, ενώ και η ξαφνική γιορτινή διάθεση θολώνει τη σκέψη, λειτουργώντας ως ξέσπασμα ενός περιορισμένου υποσυνειδήτου.

Ας σοβαρευτούν κάποιοι επιτέλους…

Και ενώ διανύουμε το πρώτο δεκαπενθήμερο της νέας κυβέρνησης του τόπου από ΣΥΡΙΖΑ και Ανεξάρτητους Έλληνες, μίας κυβέρνησης με πανίσχυρη λαϊκή εντολή και με σαφές μήνυμα να αλλάξει τη μέχρι τώρα πολιτική, τα πρώτα σημάδια της ποιότητας της αντιπολίτευσης (θεσμικής και μη) είναι ήδη ορατά. Η υστερία που συνόδευε τον πρώην κυβερνητικό σχηματισμό και είχε διαχυθεί και στα μέσα ενημέρωσης σε συνδυασμό με την ακατάσχετη καταστροφολογία που επιστρατευόταν ως προειδοποίηση για τα επερχόμενα δεινά που θα επακολουθούσαν την  καταψήφιση της μνημονιακής «ορθοδοξίας» είναι και πάλι παρόντα, ως στρατηγική αντιπολίτευσης πλέον. Με την ελπίδα της σύντομης «αριστερής παρένθεσης» να κυριεύει το νου του κόμματος του κ. Σαμαρά, το μήνυμα των πολιτών πέρασε σε ανυποληψία.