Σκέψεις για τον χρόνο που λείπει, καθώς ένας νέος χρόνος έρχεται

Όταν σκέφτομαι τον χρόνο, πάντα τον φαντάζομαι σαν μια χούφτα άμμο που χύνεται μέσα από τις σχισμές που δημιουργούν τα δάχτυλα μιας ανοιχτής παλάμης. Ο χρόνος ξεφεύγει από τον έλεγχό, χάνεται, εξαφανίζεται. Παράξενο. Αυτή η εικόνα μου φέρνει στο μυαλό την κλεψύδρα. Άμμος και πάλι, ως μονάδα μέτρησης του χρόνου σε ένα σύστημα κλειστό και ελεγχόμενο, θεωρητικά υποχείριο του ανθρώπου και κατασκεύασμά του. Πόσο παράδοξο, όμως, το συναίσθημα που η κλεψύδρα προκαλεί είναι ο φόβος, η αγωνία, η επίγνωση της αδυναμίας μας έναντι του χρόνου.

Η Μεσογείων ανασαίνει ελεύθερη

Το είχα ακούσει το νέο, αλλά δεν μου έκανε ιδιαίτερη αίσθηση. Τα γραφεία της Χρυσής Αυγής στη Μεσογείων, είχα διαβάσει, ξενοικιάστηκαν, η συμμορία ξεσπιτώθηκε, η επιγραφή αποκαθηλώθηκε, το «μαγαζί» έκλεισε. Η οικονομική ασφυξία που προκάλεσε η εκλογική της συντριβή έφερε απτά και ορατά στον καθένα αποτελέσματα. Το είχα ακούσει, το είχα διαβάσει, δεν το είχα δει. Μέχρι χτες το βράδυ.

Μετακόμισα στην ευρύτερη περιοχή που στοιχειωνόταν από τα γραφεία της συμμορίας αυτής πριν περίπου έξι χρόνια, λίγο-πολύ την ίδια εποχή που αυτά είχαν ανοίξει. Και, πιστέψτε με, το να βλέπεις κάθε βράδυ, γυρνώντας από τη δουλειά, τους μαιάνδρους με την αισθητική της χιτλερικής σβάστικας δεν ήταν και το καλύτερο θέαμα για το τέλος της ημέρας. Και όσο και αν συνηθίζεις τον διάκοσμο του κάθε τοπίου στην καθημερινότητα, δεν γίνεται, υπάρχουν πάντα ερεθίσματα που σφίγγουν σαν μέγκενη γύρω από τον λαιμό, προκαλώντας ασφυξία. Και την ασφυξία δεν την συνηθίζει κανείς.

Μια σκέψη για τον κάθε άγνωστο Αντετοκούνμπο

Θυμάμαι ακόμα μια στιγμή από την εφηβική μου ηλικία, εν πολλοίς αδιάφορη, ίσως ασήμαντη. Ήταν καλοκαίρι, μεσημέρι προς απόγευμα μάλλον. Έβλεπα μια ταινία στην τηλεόραση, από αυτές τις εύπεπτες παραγωγές που προορίζονταν κάποτε –ίσως και ακόμα, πλέον δεν ανοίγω την τηλεόραση- για να γεμίζουν τα μεσημέρια μας. «The Air up There» λεγόταν με πρωταγωνιστή τον Kevin Bacon. Λίγο στερεότυπο American dream: ένας scouter ταλέντων πηγαίνει στην Αφρική, όπου, τυχαία, ανακαλύπτει έναν δίμετρο νεαρό. Θαμπώνεται από το ταλέντο του και με τα χίλια ζόρια καταφέρνει να τον πείσει να έρθει μαζί τους στις ΗΠΑ. Εκεί γίνεται ένα αστέρι του NBA.

Σκέψεις εν θερμώ για το αποτέλεσμα των Εκλογών της 26ης Μαΐου...

Καμιά εκλογική αναμέτρηση δεν διεξάγεται στο κενό. Υπάρχουν πάντα κάποιες αρχικές συνθήκες, οι οποίες διαμορφώνουν το σημείο αφετηρίας της. Στη δική μας περίπτωση το σημείο αυτό εντοπίζεται μάλλον στον Γενάρη και τον Ιούλιο του '15. Λιγότερο στον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Ήταν η χρονιά που η κοινωνία βίωσε το τραυματικό σοκ της προσγείωσης σε μια αντίληψη της πραγματικότητας ως μονοδρόμου. Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν πολύ άμεσες, ώστε να αντιδράσει. Η οργή που είχαν προκαλέσει τα χτυπήματα της κυβέρνησης Σαμαρά επίσης.

Γιατί στις εκλογές πρέπει να ψηφίζει ο «κάθε βλάκας»

«Κοίτα να δεις τους βλάκες, τους έψησε ο Τσίπρας με τα ‘δωράκια’ του και νά ‘τοι πάλι θα του ρίξουν την ψήφο τους. Δεν υπάρχει σωτηρία με τόσους βλάκες τριγύρω, Θεέ μου»! «Μα αυτούς που ρήμαξαν τον τόπο, τους κλέφτες, τους μιζαδόρους που λεηλατούν τη χώρα τόσα χρόνια, αυτούς θα ξαναψηφίσουν; Πόσο βλάκας πρέπει νά ΄σαι; Πόσοι βλάκες υπάρχουν γύρω μας»! «Τους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας, αυτούς πρέπει να μαυρίσουμε. Κάθε άλλη ψήφος είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και είναι βλάκας όποιος δεν το καταλαβαίνει»! «Ίσως είναι καλό να μπει ένα κριτήριο I.Q., να μην ψηφίζει όποιος κι όποιος. Θα γλιτώσουμε από πολλούς βλάκες».

Δεν μπορεί, κάποια από τις παραπάνω απόψεις την έχουμε ακούσει, την έχουμε συμμεριστεί, την έχουμε –γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε;- εκφράσει. «Οι βλάκες είναι πάντα οι άλλοι», θα έλεγε ο Σαρτρ. Ποτέ εμείς. Και, πραγματικά, δεν γίνεται και αλλιώς. Ο βλάκας χρειάζεται έναν κοινωνικό περίγυρο, ένα πλαίσιο, για να εκφραστεί και -κυρίως- να ακουστεί. Χρειάζεται και κάποιον να τον κρίνει, να τον κατατάξει στο σύνολο των βλακών. Βλάκας απομονωμένος δεν έχει υπάρξει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Είμαστε όντα κοινωνικά και η βλακεία είναι μια κοινωνική εκδήλωση, μια αποκάλυψη. Και όσο πιο εκδηλωτικός είναι ο άλλος τόσο πιο πιθανό είναι να βγάλει τη βλακεία του στη φόρα (Maurizio Ferraris, «Η βλακεία είναι σοβαρή υπόθεση», εκδ. Κέδρος, σ. 63).

Η 25η Μαρτίου δεν είναι σήμερα «πιο επίκαιρη παρά ποτέ». Είναι, όμως, διαχρονική.

Θα το δούμε σε διάφορους τίτλους εντύπων και αναρτήσεων. Θα το δούμε να εκφωνείται από την πολιτική ηγεσία και μεγάλο μέρος του πολιτικού κόσμου. «Η 25η Μαρτίου είναι σήμερα πιο επίκαιρη παρά ποτέ». Είναι ένα σχόλιο που συχνά-πυκνά συνοδεύει την αναφορά σε διάφορες επετείους, εθνικού και κοινωνικού –κυρίως- περιεχομένου. Είναι εύκολο, δημοφιλές και μάλλον ελκυστικό στο ευρύ κοινωνικό σύνολο.

27.01

Είχε μέρες να βγάλει ήλιο, ήλιο ζεστό και φωτεινό, στην Αθήνα. Κρύος ο χειμώνας, μέχρι τώρα, και βαρύς. Βαρύς και για άλλους λόγους, που δεν σχετίζονται με τις διαθέσεις του καιρού. Παράξενη ημέρα για ήλιο η σημερινή, 27η Ιανουαρίου. Κυριακή μάλιστα, τέτοια συγκυρία δεν την αφήνεις εύκολα να πάει χαμένη.

Λένε ότι ο άνθρωπος αδυνατεί να εξουσιάσει και τα ίδια του τα βήματα -δεν ξέρω ποιος το λέει, ίσως και να είναι σκέψη δική μου που θέλω να της προσδώσω τη λάμψη μιας απροσδιόριστης και απόκρυφης αυθεντίας.