Το πρώτο λάθος που κάνει κανείς,
όταν προσπαθεί να κρίνει ή να αξιολογήσει μια κατάσταση, μια αλλαγή, μια
πραγματικότητα –όσο ο όρος αυτός ευσταθεί-, είναι πως εκκινεί βασιζόμενος στο
αξίωμα ότι η δική του γνώμη είναι και η σωστή ή ότι αυτή, έστω, αφορά την
ευρεία κοινωνία. Το δεύτερο λάθος είναι ότι προχωρά στη διαδικασία αυτή
γενικεύοντας ως κοινωνική τη δική του –ατομική και υποκειμενική- αφετηρία
σκέψης. Τα δύο αυτά λάθη, στη φύση τους αναπόφευκτα, συνθέτουν τη βάση
διεξαγωγής πολλών διαλόγων.
Ένας διάλογος μόλις ολοκληρώθηκε
και ήταν από αυτούς που δικαιωματικά διεκδικούν το χαρακτηρισμό του
«σημαντικού», καθώς αφορούσε την παιδεία (ντρεπόμαστε ακόμα να την ονομάσουμε,
και επίσημα, «εκπαίδευση»), δηλαδή τη βάση της κοινωνίας, το σπόρο του
μέλλοντος και ούτω καθ’ εξής. Είμαστε σε μια εποχή που το συναισθηματικό
λεξιλόγιο πρέπει να σωπάσει, κατά πώς φαίνεται, για να προταχθεί ο
ορθολογισμός. Παρά τις αρχικές μου διαπιστώσεις, δηλώνω φυσική αδυναμία να
κρίνω με αφετηρία διάφορη της δικής μου σκέψης και τοποθέτησης την πρόσφατη
περί μεταρρύθμισης ανακοίνωση του κ. Γαβρόγλου. Η αδυναμία αυτή απορρέει και
από τον κοινωνικό μου ρόλο, αυτόν του φιλολόγου στις κατάπτυστες, κατά τον
Υπουργό αλλά και άλλους απερχόμενους αρμόδιους, δομές παραπαιδείας.
