Από τη μία μεριά, ενταταλμένα «όργανα της τάξης» για τη διαφύλαξη της ασφάλειας του πολίτη χτυπούν και απειλούν αδιακρίτως -ιδιαίτερη περί της τάξης αντίληψη, αλήθεια! Από την άλλη μεριά, ένα τσούρμο από θραύδειλα τσογλάνια ορμά σαν κοπάδι από λυσσασμένες ύαινες σε ένα πεσμένο αστυνομικό -τι επαναστατική ανδρεία! Στη μέση μια κοινωνία αμήχανη, φοβισμένη, εξαντλημένη παρακολουθεί τις εξελίξεις, θέλοντας να φωνάξει μα αδυνατώντας να βγάλει έστω έναν ψίθυρο. Στην κορυφή μια πολιτειακή ηγεσία που ενδιαφέρεται μόνο για την επικοινωνιακή διαχείριση και επιχειρεί με γενικεύσεις, συμψηφισμούς και έναν ανόητο κυνισμό να υπεραπλουστεύσει συνθηματολογικά τα πράγματα. Βοηθάει και η αντιπολίτευση σε αυτό, με τις εντυπωσιακές της ρητορικές εμπνεύσεις -νέα προσθήκη στο ρητορικό της οπλοστάσιο ο όρος «Χρυσοχουντίδης». Δεν μπορώ να πω, αν τον είχε φανταστεί 16χρονος θα ήταν ευρηματικός. Τώρα για πρώην Υπουργό, τα σχόλια περιττεύουν... Και υπόβαθρο όλων μια ασταθής κοινωνική πραγματικότητα που φαντάζει αδιέξοδη και προεξοφλεί μελλοντικές αναταράξεις.
