Για όσα δεν μιλάμε

Τετάρτη απόγευμα, ανεβαίνοντας από το μετρό των Αμπελοκήπων στην Αλεξάνδρας με «βήμα ταχύ», καθώς κάποιες δουλειές είχαν ήδη καθυστερήσει. Το σημείο γνωστό, η έξοδος από το μετρό στο πλάτωμα πάνω από το οποίο βρίσκεται ένα ανοικτό γήπεδο μπάσκετ –κάποτε εκεί έπαιζε ο «Τριφυλλιακός», ελπίζω ότι παίζει ακόμα. Δίπλα, σε απόσταση ενός λεπτού με αργό βάδισμα, η Γ.Α.Δ.Α. Η εικόνα γνωστή, συμπολίτες μας, εξαρτημένοι από τα ναρκωτικά, σε συντριμμιώδη κατάσταση περιφέρονται στο χώρο. Κάποιοι κάνουν χρήση ναρκωτικών ουσιών, ενώ άλλοι απλά μετεωρίζονται σε έναν κόσμο κάπου ανάμεσα στην πραγματικότητα και τις παραισθήσεις τους. Ο κόσμος τριγύρω απαθής, συνηθισμένος πλέον σε τέτοιου είδους εικόνες, φαίνεται να μην δίνει σημασία. Όχι ότι μπορεί ο κάθε πολίτης ξεχωριστά κάτι να κάνει, αλλά και μόνο μια κάποια συναισθηματική διέγερση από την εικόνα κάτι θα σήμαινε για την ποιότητα της κοινωνίας μας. Δυστυχώς, όμως, φαινόμαστε εξοικειωμένοι με τη δυστυχία.

Τέσσερις λόγοι για να μην γίνουν εκλογές και ένας για να γίνουν

Η επικαιρότητα είναι έντονη,  κάτι σύνηθες τα τελευταία χρόνια. Η πραγματικότητα ρευστή και μη προβλέψιμη. Επίσης, σύνηθες. Όλος ο κόσμος βρίσκεται σε περιδίνηση, ίσως στην πιο έντονη των τελευταίων ετών, από την κατάρρευση (ή ανατροπή) της Ε.Σ.Σ.Δ. και μετά. Οι διεθνείς εξελίξεις –οι πρόσφατες, οι τρέχουσες και οι μέλλουσες- διαμορφώνουν μια νέα πραγματικότητα, πολύ διαφορετική από την προσφάτως προϋπάρχουσα. Η κατάσταση αυτή, φυσικά, επιφέρει συστημικές ταλαντώσεις και στην ελληνική πραγματικότητα, οι οποίες προστίθενται στο γνωστό προβληματικό πλαίσιο λειτουργίας της ελληνικής πολιτείας και κοινωνίας των τελευταίων ετών. Αυτές τις συνθήκες, οι οποίες γεννούν φυσική και λογική αβεβαιότητα στον κόσμο, επιχειρεί να εκμεταλλευτεί –με βάση τη ρητορεία της, τουλάχιστον- η αξιωματική αντιπολίτευση, ζητώντας εδώ και καιρό εμμονικά εκλογές. Το αίτημα αναμενόμενο, καθώς αποτελεί διαχρονική και πάγια πρακτική των κομμάτων που βρίσκονται στην αντιπολίτευση και ψυχανεμίζονται μια πιθανή πρόσκαιρη υποστήριξη της κοινωνικής πλειοψηφίας. Είναι όμως, επί της παρούσης, τελεσφόρο και εποικοδομητικό;