Είναι μια περίοδος παράξενη. Αυτό, νομίζω, δεν μπορεί να το αμφισβητήσει κανείς. Έχει το περιεχόμενο και τα ποιοτικά χαρακτηριστικά που θα της χαρίσουν μια θέση στα περίφημα μελλοντικά βιβλία της Ιστορίας. Είναι μια περίοδος που προέχει η ευθύνη, που είναι αναγκαία η κοινωνική συνείδηση. Τα δύο αυτά χαρακτηριστικά διαμορφώνουν και τη στάση του υπεύθυνου ανθρώπου και εγγυώνται μια συλλογική αντιμετώπιση του αόρατου και ασαφούς στον προσδιορισμό εχθρού. Έτσι λοιπόν, το «Μένουμε Σπίτι» αποτελεί μάλλον μια συλλογική αναγκαιότητα.
Ωστόσο, σε περιόδους κατά τις οποίες ανατρέπεται εκ θεμελίων κάθε κοινωνική σταθερά και απορρυθμίζεται η κοινωνική λειτουργία οι ανισότητες γίνονται ακόμα εμφανέστερες. Ο πρωθυπουργός στο διάγγελμά του έκανε λόγο για το ότι «απέναντι στον κορονοϊό είμαστε όλοι ίσοι». Η επίκληση της ισότητας είναι ένα ρητορικό κατασκεύασμα που εξασφαλίζει για την ώρα την υποστήριξη των –πρωτοφανών για τις δυτικές κοινωνίες αλλά απαραίτητων στο πλαίσιο της κοινωνικής συνθήκης που βιώνουμε- μέτρων εγκλεισμού και περιορισμού των κοινωνικών ελευθεριών. Θολώνει, όμως, τα νερά για τις αντικειμενικές δυσκολίες που θα βιώσει ένα πολύ μεγάλο ποσοστό των συμπολιτών μας. Και αποκρύπτει τις νέες ανισότητες που θα προκύψουν την ημέρα που «θα έχουμε κερδίσει τη μάχη».
