Τιμής ένεκεν...

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Ο διευθυντής μπήκε στο δωμάτιο. Τώρα που το ξαναθυμάμαι, τίποτα δεν συνέβη ξαφνικά. Η άφιξή του ήταν αναμενόμενη. Ο ασθενής ήταν φίλος του, από τα φοιτητικά ακόμα χρόνια, και, πλέον, υποδιευθυντής στο νοσοκομείο. Ένα σκαλί κάτω στην ιεραρχία, μια ιεραρχία που συμπληρώνει στον απόλυτο βαθμό την αίσθηση του χρέους που πηγάζει τόσο από το λειτούργημα, όσο και από μια μακροχρόνια και ειλικρινή φιλία. Ωστόσο, ο κ. Τσουρής θέλει τα πάντα να γίνονται –ή να μοιάζουν, έστω, ότι γίνονται- ξαφνικά. Ειδικά αυτά, στα οποία ο ίδιος μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του επί σκηνής πρωταγωνιστή. Έχει, άλλωστε, η παρουσία του κάτι το θεατρικό.

-Καλημέρα, Τζιμάκο.

 Ναι, ο υποδιευθυντής του νοσοκομείου μπορεί να λέγεται και Τζιμάκος, ειδικά όταν είναι ασθενής και τον προσφωνεί ένας παλιόφιλος. Κάπου εκεί χάνεται η αίγλη του αξιώματος, περισσεύει άλλωστε.

-Αισθάνεσαι καλύτερα σήμερα;

- Καλύτερα, έχω ανακτήσει τις δυνάμεις μου, αλλά έχω πυρετό. Για την ακρίβεια το πρωί ανέβηκε στο 39 και πάλι. Τώρα φαίνεται να υποχωρεί.

                Αυτή η αναφορά του ασθενή στον πυρετό ήταν η καλύτερη αφορμή για τον κ. Τσουρή. Κοίταξε φευγαλέα τον περίγυρό του, τους επισκέπτες  του κ. Γκίκα. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω του, περίμεναν την απάντησή του. Χωρίς αγωνία, μάλλον με μια λογική αμηχανία που δημιουργείται, όταν ένας γιατρός θα πάρει το λόγο για να απαντήσει στον ασθενή.

"Κάνεις λες και οι μαύροι είναι το μέλλον του μπάσκετ"

O coach Don Haskins

     Ήταν 19 Μαρτίου του 1966 στο Maryland’s Cole Field House. Αντίπαλοι ήταν οι φημισμένοι Wildcats του Kentucky, με coach τον ήδη θρυλικό Adolph Rupp, και οι άσημοι Texas Western Miners, μια σταχτοπούτα του θεσμού, με coach τον τότε άγνωστο Don Haskins. Ήταν ο τελικός του NCAA (του κολεγιακού πρωταθλήματος μπάσκετ των ΗΠΑ), μια γιορτή του «ορθόδοξου», του «επιστημονικού» μπάσκετ. Το κοινό εκστασιασμένο, οι επίσημοι φορούσαν τα καλά τους, οι διαιτητές έτοιμοι, οι μαζορέτες στη θέση τους, οι δημοσιογράφοι με τα μικρόφωνα και τις γραφίδες ανά χείρας. Η εικόνα ειδυλλιακή. Αλλά, στάσου, ναι… Ήταν όλοι τους λευκοί. Όλοι; Ναι, μέχρι να εμφανιστούν στο γήπεδο οι Miners.  Στην παρουσίαση των ομάδων το κοινό μούδιασε, κάτι στην ομοιομορφία ράγισε. Η αναγγελία των αρχικών πεντάδων ήταν ένα σοκ. Οι Miners παρέτασσαν 5 μαύρους παίχτες: Bobby Joe Hill, David Lattin, Orsten Artis, Harry Flournoy, Willie Worsley, ενώ στον πάγκο κάθονταν, μαζί με 4 λευκούς και ένα Μεξικανό, οι Willie Cager και Nevil Shed. Όλοι παιδιά από τα γκέτο, από τα playgrounds και από μικρότερα κολέγια που έβλεπαν το ταλέντο τους να βυθίζεται κάτω από το βάρος του ρατσισμού, της μισαλλοδοξίας και να κρύβεται στο βαθύ σκοτάδι που επικρατούσε. Ήταν, όμως, παιδιά διψασμένα και είχαν μόλις φτάσει στην πηγή. Η εικόνα έμοιαζε προκλητική, σχεδόν ύβρις. Στον τελικό του κολεγιακού μπάσκετ ομάδα με 5 μαύρους; Μα, σε όλο το Νότο μόνο τρεις ομάδες είχαν μαύρους και αυτός ο κερατάς έβαλε πέντε και μάλιστα βασικούς; Η αλήθεια ήταν ότι ο Don Haskins το είχε ξανακάνει. Συνήθως έπαιζε με 3 μαύρους «πενταδάτους». Εκείνη την ημέρα, όμως, ξεπέρασε κάθε όριο.