Κάθε χρόνο τέτοιες μέρες αναμένουμε έναν νέο χρόνο να έρθει και έναν παλιό να φύγει. Η προσμονή όλης της ανθρωπότητας για τη στιγμή αυτή της μεγάλης αλλαγής, μια στιγμή που στην ουσία της δεν έχει καμία διαφορά από όλες τις άλλες της ζωής μας πέρα από τον συμβολισμό της αλλαγής, της μετάβασης, της νέας αρχής, φανερώνει την παντοδυναμία της έννοιας «χρόνος» στις ανθρώπινες κοινωνίες.
Κυνηγάμε διαρκώς τον χρόνο να τον αξιοποιήσουμε.
Είναι διαδεδομένη στην κοινή γνώμη μια παραδοχή, που, παρότι ακούγεται στερεότυπη, απηχεί την πραγματικότητα όσο λίγες. Με αυτήν και αρχίζω. Βάση της κάθε κοινωνίας, λοιπόν, είναι το εκπαιδευτικό της σύστημα, βάση με διαστάσεις τόσο ηθικές, αξιακές, κοινωνικές όσο και παραγωγικές. Η κυρίαρχη νοοτροπία, η κουλτούρα, ο επαγγελματικός προσανατολισμός, η πολιτική και κοινωνική διαπαιδαγώγηση εκπορεύονται από το εκπαιδευτικό σύστημα.
Είναι δύο περιστατικά φαινομενικά ασύνδετα, απομακρυσμένα γεωγραφικά μεταξύ τους, χωρίς εμφανή συνάφεια και με σαφώς διαφορετική δραματική ένταση. Έχουν, ωστόσο, κοινή κοινωνικά αιτιώδη προέλευση. Αναφέρομαι στο περιστατικό του μουσικού σχολείου στον Ίλιον, στην προσβολή προς τον μαθητή που εμφανίστηκε στο σχολείο φορώντας φούστα, και στον τραγικό πατέρα τής Καρπάθου που αυτοκτόνησε, μην μπορώντας να διαχειριστεί τη στάση συγχωριανών προς τον γιο του, τη σεξουαλική ταυτότητα του οποίου ανήθικα και παράνομα κάποιοι εξέθεσαν.
