Κάποιες σκόρπιες σκέψεις συνθέτουν το κείμενο αυτό, όχι εν είδει επιχειρήματος μα πιο πολύ ως πρώτη ύλη για τη διαμόρφωση ενός αμήχανου προβληματισμού. Θυμάμαι ακόμα τη σύλληψη των μελών της 17 Ν. -εκείνη την ημέρα που έσκασε η χειροβομβίδα του Σ. Ξηρού στα χέρια του ήμουν 18χρονο παιδί στα Πατήσια στη Φυτευτή και έπαιζα μπάσκετ, όταν ήχος ελικοπτέρων κάλυψε τον γδούπο της μπάλας στο τσιμεντένιο δάπεδο του γηπέδου. Ήταν η περιβόητη γιάφκα, βλέπετε, ένα τετράγωνο πιο πάνω.
Πάνε από τότε 18-19 χρόνια, κάπου τόσα. Η σύλληψη των πρωτίστως δολοφόνων και κατ’ επέκταση τρομοκρατών της 17 Ν. ήταν μια μεγάλη νίκη του κράτους δικαίου -και, γιατί όχι, της δημοκρατίας. Ως δολοφόνοι οδηγήθηκαν ενώπιον της δικαιοσύνης, ως δολοφόνοι κρίθηκαν και ως δολοφόνοι φυλακίστηκαν. Η πολιτεία διασφάλισε για αυτούς ό,τι ακριβώς όφειλε -ό,τι την καθιστά αξιακά κυρίαρχη στις σύγχρονες κοινωνίες. Διασφάλισε την απόδοση της δικαιοσύνης.
