Η επικαιρότητα
είναι έντονα ηλεκτρισμένη, λοιπόν, για άλλη μια φορά –κάτι καθόλου σπάνιο εδώ
και τουλάχιστον έξι χρόνια. Στα υπάρχοντα ζητήματα που έχουμε αναλύσει πολλές
φορές έως τώρα –σε βαθμό που πλέον έχουν καταστεί μια ιδιότυπη και απεχθής
ρουτίνα, προστίθεται το τεράστιο και ασύμμετρο ζήτημα του προσφυγικού. Ζήτημα
καινοφανές με ανυπολόγιστες προεκτάσεις, το οποίο μπορεί να αναλυθεί τόσο σε
πρίσμα κοινωνικό όσο και σε εθνικό – με τη λογική ότι οι περισσότεροι από εμάς
συμπεριλαμβάνουμε αυτήν την παράμετρο στον αυτοπροσδιορισμό μας, έστω ως
υποτομέα. Σε τέτοια ζητήματα ξεπηδάνε πάντα κάποιοι τύποι με γνώμη επί παντός
του επιστητού, αυτοί που έχουν συνηθίσει να συλλογίζονται την εκάστοτε
πραγματικότητα με ένα ιδιότυπο «πατριδόμετρο», το οποίο, φυσικά, τους
αναγορεύει πάντα νικητές –ου μην και ήρωες. Κάποιοι από αυτούς είναι οι γνωστοί
Δελαπατρίδηδες, κάποιοι άλλοι οι – με τιμή και καμάρι- εθνικιστές.
