Ζεσταίνοντας καθημερινά το αυγό του φιδιού (ή αλλιώς, απλά μαθήματα απενοχοποίησης του φασισμού…)

Πριν λίγες ημέρες κανόνισα ένα απογευματινό ποτό με μια φίλη που είχα καιρό να δω. Κάποτε κάναμε τακτική παρέα, καθημερινή σχεδόν, παρά τη μεγάλη διαφορά ηλικίας που είχαμε, αλλά και τον τελείως διαφορετικό μας κοινωνικό ρόλο και θέση, παρόλα αυτά στην πορεία χαθήκαμε, κάτι που προέκυψε μάλλον φυσικά. Ωστόσο, πού και πού επεδίωκα να την συναντώ, να συνομιλώ μαζί της. Την βρήκα να κάθεται και να με περιμένει σε ένα μπαρ στο Κολωνάκι, μόνη, και να παρατηρεί τον κόσμο γύρω της με ολοφάνερη την απαξίωση στο βλέμμα. Η εμφάνισή της πρόδιδε ελιτισμό σε συνδυασμό με περιφρόνηση, που, ωστόσο, δεν ήταν τόσο πηγαία –άρα και ειλικρινής- όσο επίπλαστη –άρα ελαφρώς προμελετημένη. Απέπνεε την αύρα μιας ξεπεσμένης παλιάς μεσοαστής με ξεθυμασμένο, πλέον, το στοιχείο της ευπρέπειας, που είχε αντικατασταθεί από μια ξινή υπεροψία. Το χαμόγελό της, όταν με είδε, απλώθηκε διάπλατα στα χείλη της. Η εκδήλωση της ευγένειας είναι απαραίτητη στους κύκλους αυτούς, ακόμα και αν είναι έκδηλα υποκριτική.

Οι Πανελλαδικές δεν απέτυχαν… Απλά γέρασαν.

Κάθε χρόνο, εδώ και πολλά χρόνια, η ίδια ιστορία. Φέτος μετατοπίστηκε λίγο προς το καλοκαίρι, στο πλαίσιο ακόμα μιας μεταρρυθμιστικής προσπάθειας, η οποία περιμένει να «ξαναμεταρρυθμιστεί» οσονούπω, αλλά μικρή η διαφορά. Το σύνολο σχεδόν της ελληνικής κοινωνίας χορεύει στους ρυθμούς των Πανελλαδικών. «Ποια είναι τα sosάκια;», «τι προβλέπετε;», «τι να διαβάσω τελευταία στιγμή;», «θα πέσουν εύκολα ή δύσκολα θέματα;», «θα ανέβουν ή θα πέσουν οι βάσεις;», «υπάρχουν κάποιοι που ξέρουν τα θέματα, μου το έχει πει ο ιδιοκτήτης του φροντιστηρίου εμένα!». Χιλιάδες μαθητές περιμένουν με αγωνία να δουν τους κόπους μιας δωδεκαετούς πορείας στο ελληνικό εκπαιδευτικό σύστημα να αποδίδουν καρπούς μέσω μιας –μοναδικής και τελεσίδικης- εξέτασης. Οι Πανελλαδικές εξετάσεις αποτελούν κατεστημένη πραγματικότητα της ελληνικής κοινωνίας, έναν αναβαθμό προσωπικής εξέλιξης και, γιατί όχι, ανέλιξης κάθε παιδιού που βρίσκεται στο μεταίχμιο εφηβείας και ενηλικίωσης.

Φέτος, όπως και πολλάκις στο πρόσφατο και μακρινό παρελθόν, επικρατεί μια παράλληλη της διεξαγωγής συζήτηση περί της επικείμενης κατάργησής τους. Αυτή η δεδηλωμένη πρόθεση της πολιτειακής ηγεσίας έχει φουντώσει την αντιπαράθεση αναφορικά με την αναγκαιότητα μιας σχετικής μεταρρύθμισης. Όταν, όμως, προκύπτει η ανάγκη για υπεράσπιση ή απόρριψη ενός θεσμού, τότε και η σχετική επιχειρηματολογία γίνεται μια φυσική αναγκαιότητα. Γιατί, για να αλλάξει κάτι, σημαίνει ότι απέτυχε ή, πλέον, δεν επαρκεί, ενώ για να παραμείνει εν ισχύ, σημαίνει ότι λειτουργεί ομαλά και κρίνεται επιτυχημένο.

"Κάθε ον είναι μια ιδιοφυία, αλλά, αν κρίνεις ένα ψάρι από την ικανότητά του να σκαρφαλώνει ένα δέντρο, θα περάσει μια ζωή νομίζοντας ότι είναι ηλίθιο"