Σκέψεις εν θερμώ για το αποτέλεσμα των Εκλογών της 26ης Μαΐου...

Καμιά εκλογική αναμέτρηση δεν διεξάγεται στο κενό. Υπάρχουν πάντα κάποιες αρχικές συνθήκες, οι οποίες διαμορφώνουν το σημείο αφετηρίας της. Στη δική μας περίπτωση το σημείο αυτό εντοπίζεται μάλλον στον Γενάρη και τον Ιούλιο του '15. Λιγότερο στον Σεπτέμβρη του ίδιου έτους. Ήταν η χρονιά που η κοινωνία βίωσε το τραυματικό σοκ της προσγείωσης σε μια αντίληψη της πραγματικότητας ως μονοδρόμου. Οι εκλογές του Σεπτεμβρίου ήταν πολύ άμεσες, ώστε να αντιδράσει. Η οργή που είχαν προκαλέσει τα χτυπήματα της κυβέρνησης Σαμαρά επίσης.

Γιατί στις εκλογές πρέπει να ψηφίζει ο «κάθε βλάκας»

«Κοίτα να δεις τους βλάκες, τους έψησε ο Τσίπρας με τα ‘δωράκια’ του και νά ‘τοι πάλι θα του ρίξουν την ψήφο τους. Δεν υπάρχει σωτηρία με τόσους βλάκες τριγύρω, Θεέ μου»! «Μα αυτούς που ρήμαξαν τον τόπο, τους κλέφτες, τους μιζαδόρους που λεηλατούν τη χώρα τόσα χρόνια, αυτούς θα ξαναψηφίσουν; Πόσο βλάκας πρέπει νά ΄σαι; Πόσοι βλάκες υπάρχουν γύρω μας»! «Τους εκπροσώπους της πλουτοκρατίας, αυτούς πρέπει να μαυρίσουμε. Κάθε άλλη ψήφος είναι ενάντια στα λαϊκά συμφέροντα και είναι βλάκας όποιος δεν το καταλαβαίνει»! «Ίσως είναι καλό να μπει ένα κριτήριο I.Q., να μην ψηφίζει όποιος κι όποιος. Θα γλιτώσουμε από πολλούς βλάκες».

Δεν μπορεί, κάποια από τις παραπάνω απόψεις την έχουμε ακούσει, την έχουμε συμμεριστεί, την έχουμε –γιατί να το κρύψουμε, άλλωστε;- εκφράσει. «Οι βλάκες είναι πάντα οι άλλοι», θα έλεγε ο Σαρτρ. Ποτέ εμείς. Και, πραγματικά, δεν γίνεται και αλλιώς. Ο βλάκας χρειάζεται έναν κοινωνικό περίγυρο, ένα πλαίσιο, για να εκφραστεί και -κυρίως- να ακουστεί. Χρειάζεται και κάποιον να τον κρίνει, να τον κατατάξει στο σύνολο των βλακών. Βλάκας απομονωμένος δεν έχει υπάρξει και δεν θα υπάρξει ποτέ. Είμαστε όντα κοινωνικά και η βλακεία είναι μια κοινωνική εκδήλωση, μια αποκάλυψη. Και όσο πιο εκδηλωτικός είναι ο άλλος τόσο πιο πιθανό είναι να βγάλει τη βλακεία του στη φόρα (Maurizio Ferraris, «Η βλακεία είναι σοβαρή υπόθεση», εκδ. Κέδρος, σ. 63).