Πορεία προς
την ομαλότητα λοιπόν. Η επαναδιαπραγμάτευση είναι πλέον πίσω μας, το σκίσιμο
των μνημονίων ξεθωριάζει σιγά – σιγά ακόμα και ως ανάμνηση. Άρα, αυτό που μας
έμεινε πλέον είναι η ομαλότητα. Αυτήν αναζητούμε σε κάθε πτυχή της
καθημερινότητας και με βάση αυτήν ευελπιστούν οι πάντες να βρουν, μέσα από τις
δυσκολίες και τις αντιξοότητες, μια «περπατησιά» προς μια κατεύθυνση. Αυτή η
ομαλότητα λοιπόν, το στοιχειώδες και το απαραίτητο, λείπει από τα ελληνικά
σχολεία εδώ και αρκετά χρόνια. Μόνο που αντί να γίνονται βήματα προς την
προσέγγιση έστω αυτής, αυτή φαντάζει όλο και περισσότερο ως όνειρο άπιαστο,
απατηλό.
Εννιά μήνες
μετά την απόφαση της κοινωνίας να γυρίσει σελίδα στην πολιτική ζωή του τόπου
και μετά από ένα δημοψήφισμα, μια εκλογική αναμέτρηση και κάμποσες ελπίδες που
αποδείχθηκαν – ως τώρα- φρούδες, κάτι θα πρέπει να αρχίσει να κινείται προς
κάποια κατεύθυνση και μάλιστα με βήμα ταχύ. Σε αυτήν την εννεάμηνη πορεία
λοιπόν της νέας και ταυτόχρονα αναβαπτισμένης κυβέρνησης της αριστεράς ο κόσμος
προσπαθεί να αντιληφθεί τι διαφορετικό θα προκύψει σε επίπεδο πολιτικό,
διαχειριστικό, ηθικό, κοινωνικό. Τέτοιες απορίες συσσωρεύονται και στο χώρο της
σχολικής εκπαίδευσης, σε βαθμό μάλιστα που τείνει να γίνει ανησυχητικός.
