Ποια είναι η
αίσθησή σου, όταν, επιστρέφοντας από μια σαββατιάτικη θεατρική παράσταση,
αντικρίζεις το αυτοκίνητό σου αναίτια «τραυματισμένο», με κλειδαριά και τζάμι
σπασμένα; Σίγουρα κάτι από την ομορφιά της βραδιάς μόλις πέθανε, αφήνοντας και
πάλι λίγο χώρο, για να τον καταλάβει αυτή η, εδραιωμένη τελευταία, αίσθηση της
ασχήμιας που μας κατακλύζει. Αν, τώρα, αυτή η εμπειρία έλθει να προστεθεί σε
μια παρανοϊκή κανονικότητα της τελευταίας περιόδου, καθώς τα τελευταία δύο χρόνια
έχω δει την κλειδαριά έξι φορές σπασμένη και το τζάμι άλλες δύο, τότε, όπως
είναι φυσικό, η λογική παραμερίζει και κυριαρχεί το θυμικό. Μετά από την
κλασική αντίδραση –ύβρεις επί αοράτου στόχου, νεύρα ασυγκράτητα και μια
γενικευμένη εκδήλωση οργής- αναγκαστικά κάνεις το μόνο που μπορείς να κάνεις:
να φύγεις.
