Όταν σκέφτομαι τον χρόνο, πάντα τον φαντάζομαι σαν μια χούφτα άμμο που χύνεται μέσα από τις σχισμές που δημιουργούν τα δάχτυλα μιας ανοιχτής παλάμης. Ο χρόνος ξεφεύγει από τον έλεγχό, χάνεται, εξαφανίζεται. Παράξενο. Αυτή η εικόνα μου φέρνει στο μυαλό την κλεψύδρα. Άμμος και πάλι, ως μονάδα μέτρησης του χρόνου σε ένα σύστημα κλειστό και ελεγχόμενο, θεωρητικά υποχείριο του ανθρώπου και κατασκεύασμά του. Πόσο παράδοξο, όμως, το συναίσθημα που η κλεψύδρα προκαλεί είναι ο φόβος, η αγωνία, η επίγνωση της αδυναμίας μας έναντι του χρόνου.
