Η εξιδανίκευση του Ιω. Μεταξά ως παράδειγμα άγονης διδασκαλίας της Ιστορίας

Στη σελίδα 54 της Ιστορίας Προσανατολισμού της Γ’ Λυκείου, στο τέλος της ενότητας που αναφέρεται στη κρίση του 1932, αναγράφεται: «στις 4 Αυγούστου του 1936 ο Ιωάννης Μεταξάς, με την ανοχή του παλατιού, προχώρησε στην κατάλυση του κοινοβουλευτικού καθεστώτος και στην επιβολή δικτατορίας». Αρκετοί από τους μαθητές προσπερνάνε την -προς αποστήθιση- πληροφορία με συνοπτικές διαδικασίες, κάποιοι –λίγοι- κουνάνε το κεφάλι, καθώς γνωρίζουν λίγο-πολύ τι εστί Μεταξάς. Οι περισσότεροι, όμως, μένουν ενεοί. «Μα ήταν ο Μεταξάς δικτάτορας; Αυτός που είπε το “ΟΧΙ” στους Γερμανούς»; Πέρα από το γεγονός ότι αυτή η αντικειμενικά λανθασμένη πληροφορία - καθώς  το περίφημο «ΟΧΙ» δεν ειπώθηκε ποτέ και ό,τι ειπώθηκε, ειπώθηκε στον Γκράτσι και ποτέ στον Χίτλερ- έχει αποκτήσει στο μυαλό των μαθητών διαστάσεις βέβαιης και αδιαμφισβήτητης γνώσης, απεικονίζεται εδώ ένα πρόβλημα που έχει αποκτήσει ευρείες διαστάσεις και εδράζεται σε μεγάλο βαθμό στο πώς η πληροφορία, και συγκεκριμένα η ιστορική πληροφορία, μεταδίδεται στο μαθητή από τους θεσμοθετημένους φορείς εκπαίδευσης. Γιατί, για να έχει φτάσει η πλειοψηφία των μαθητών στα 17 της χρόνια να θεωρεί το Μεταξά έναν ασυμβίβαστο ηγέτη, κάτι έχει πάει λάθος.

απόδοση τιμής στον Ιωάννη Μεταξά

Το φύλο του Αδάμ και ένα φύλλο συκής για το Κοινοβούλιο

Από τη στιγμή που το περίφημο νομοσχέδιο περί της ταυτότητας φύλου έχει γίνει, πλέον, νόμος του κράτους και η όποια βουή και αντάρα οσονούπω θα κοπάσει -αναμενόμενα και, σχεδόν, τελεολογικά-, έχει έρθει, νομίζω, η στιγμή να αισθανθούμε περήφανοι όλοι, ως κοινωνία, ως χώρα –και ως έθνος, γιατί όχι;-. Όχι φυσικά για τον ίδιο το νόμο, αλλά για τη διαδικασία και την όποια συζήτηση προηγήθηκε πάνω σε αυτόν. Ήμουν από τους άτυχους. Τα επιχειρήματα που ειπώθηκαν από τους θεσμικούς φορείς της χώρας μας τα παρακολούθησα αποσπασματικά και από το ραδιόφωνο, άρα έχασα την ευκαιρία να δω ιδίοις όμμασι να πλαισιώνονται και από τα, επικουρικά πάντα, εξωγλωσσικά συνοδευτικά στοιχεία. Αλλά ας είναι… Δεν μπορείς να τα έχεις όλα στην ζωή. Σημασία έχει ότι από τέτοιες διαλεκτικές διαδικασίες «θέσης-αντίθεσης-σύνθεσης» εξέρχεσαι σοφότερος –και καλύτερος άνθρωπος, πάνω από όλα αυτό.

«Μα, χάνουμε χρόνο σε άχρηστα μαθήματα»

«Μα, χαλάμε τόσες ώρες στο σχολείο, κάνοντας άχρηστα πράγματα. Πότε να προλάβουμε να διαβάσουμε για όλα αυτά»; Απορία παιδιού συνυφασμένη με παράπονο, παιδιού 17 με 18 χρονών, λίγους μήνες πριν τις εξετάσεις (νυν ο υπέρ πάντων αγών), υποψήφιου επιστήμονα, οσονούπω πολίτη και επίδοξου ενεργού μέλους της κοινωνίας. Εξαίρεση, θα πει κάποιος, κακομαθημένος κι αμελής μαθητής. Όχι, κανόνας παρά εξαίρεση, επιμελέστατος –για την ακρίβεια του φύλου επιμελέστατη- και, για να λέμε τα πράγματα με το όνομά τους, καθόλα δικαιολογημένη –δυστυχώς, δυστυχέστατα. Εξ ου και η γενικευμένη επιδοκιμασία του επιχειρήματος από τη μαθητική ομήγυρη, με κάποιες χλιαρές διαφωνίες, οι οποίες, όμως, συνέκλιναν προς την αναγκαιότητα της θυσίας –της απαξίωσης- κάποιων μαθημάτων –πολλών, των περισσοτέρων- στο βωμό της επιτυχίας στις πανελλαδικές εξετάσεις.