Το ακούμε
συχνά, ως μια έκφραση «ειλικρινούς», πρόδηλης απογοήτευσης και απελπισίας για
το διανοητικό επίπεδο όλων όσοι μας περιβάλλουν, ενίοτε –συχνά πάντως- και για
αυτό των εκάστοτε κυβερνώντων. «Μα καλά, είναι ηλίθιοι, τι πάνε και ψηφίζουν;»,
«ε, από ηλίθιους, περίμενες κάτι καλύτερο;», «αφού μας κυβερνούν ηλίθιοι», «ο
κόσμος είναι ηλίθιος», «πω ρε φίλε, όλοι ηλίθιοι είναι τελικά». Προφανώς όσοι
εκστομίζουν το συγκεκριμένο χαρακτηρισμό τοποθετούν τον εαυτό τους ένα –τουλάχιστον-
σκαλοπάτι ψηλότερα στην πνευματική κλίμακα και –φυσικά- θεωρούν εαυτούς αρτιότερους,
ώστε να λαμβάνουν αποφάσεις για το μέλλον του τόπου. Εδώ εντάσσεται μάλλον και
το γνωστό επιχείρημα που ακούμε, δίκην αστεϊσμού, αλλά με σαφή αποβλεπτικότητα:
«ίσως θα ήταν καλό να κάναμε ένα τεστ I.Q., για
να δούμε ποιοι μπορούν να ψηφίζουν».
