Τιμής ένεκεν...

Ξαφνικά η πόρτα άνοιξε. Ο διευθυντής μπήκε στο δωμάτιο. Τώρα που το ξαναθυμάμαι, τίποτα δεν συνέβη ξαφνικά. Η άφιξή του ήταν αναμενόμενη. Ο ασθενής ήταν φίλος του, από τα φοιτητικά ακόμα χρόνια, και, πλέον, υποδιευθυντής στο νοσοκομείο. Ένα σκαλί κάτω στην ιεραρχία, μια ιεραρχία που συμπληρώνει στον απόλυτο βαθμό την αίσθηση του χρέους που πηγάζει τόσο από το λειτούργημα, όσο και από μια μακροχρόνια και ειλικρινή φιλία. Ωστόσο, ο κ. Τσουρής θέλει τα πάντα να γίνονται –ή να μοιάζουν, έστω, ότι γίνονται- ξαφνικά. Ειδικά αυτά, στα οποία ο ίδιος μπορεί να διεκδικήσει το ρόλο του επί σκηνής πρωταγωνιστή. Έχει, άλλωστε, η παρουσία του κάτι το θεατρικό.

-Καλημέρα, Τζιμάκο.

 Ναι, ο υποδιευθυντής του νοσοκομείου μπορεί να λέγεται και Τζιμάκος, ειδικά όταν είναι ασθενής και τον προσφωνεί ένας παλιόφιλος. Κάπου εκεί χάνεται η αίγλη του αξιώματος, περισσεύει άλλωστε.

-Αισθάνεσαι καλύτερα σήμερα;

- Καλύτερα, έχω ανακτήσει τις δυνάμεις μου, αλλά έχω πυρετό. Για την ακρίβεια το πρωί ανέβηκε στο 39 και πάλι. Τώρα φαίνεται να υποχωρεί.

                Αυτή η αναφορά του ασθενή στον πυρετό ήταν η καλύτερη αφορμή για τον κ. Τσουρή. Κοίταξε φευγαλέα τον περίγυρό του, τους επισκέπτες  του κ. Γκίκα. Όλα τα βλέμματα ήταν στραμμένα πάνω του, περίμεναν την απάντησή του. Χωρίς αγωνία, μάλλον με μια λογική αμηχανία που δημιουργείται, όταν ένας γιατρός θα πάρει το λόγο για να απαντήσει στον ασθενή.

-Φυσικά, το περίμενα αυτό! Δεν υποχωρεί έτσι ο πυρετός. Για την ακρίβεια, δεν περιμένω την κάμψη του πριν περάσουν τρεις μέρες, αύριο δηλαδή.

Κοίταξε φευγαλέα, έναν–έναν, τον κάθε επισκέπτη. Ήθελε να δει αν τον παρακολουθούν και πώς αντιδρούν σε ό,τι ο ίδιος λέει. Κυρίως, αν αντιδρούν στο πώς το λέει. Δεν εστίασε το βλέμμα του, όμως, πάνω από κάποια  δευτερόλεπτα σε κανέναν^. δεν ήθελε να επιτρέψει στους επισκέπτες να αντιληφθούν πως περίμενε να πάρει από αυτούς μια ανατροφοδότηση. Ο ίδιος αισθάνθηκε έτοιμος να συνεχίσει το ρόλο του.

Σταύρωσε τα χέρια του πίσω από την πλάτη. Έτσι κάνει, όταν αξιολογεί, όταν κρίνει μια κατάσταση. Κινήθηκε στο χώρο, σε αυτό το μικρό διάδρομο του δωματίου, ενός δωματίου που τη θέα του (στο Λυκαβηττό και σε όλο το αθηναϊκό κέντρο) θα ζήλευαν και τα καλύτερα ξενοδοχεία της Αθήνας. Περπατούσε στο χώρο με ανοιχτά βήματα, με τις πατούσες του στραμμένες προς το πλάι. Είναι κοντούλης –δεν πρέπει να περνάει το 1.70- και με αυτόν τον τρόπο καλύπτει το μειονέκτημά του αυτό, μάλλον ασυναίσθητα, σαν αποτέλεσμα μιας ασυνείδητης, ενστικτώδους τάσης να μην επιτρέπει στον εαυτό του να φαίνεται ότι υστερεί σε κάτι από τον περίγυρο. Η παρουσία του είναι επιβλητική, χωρίς να είναι ογκώδης. Το ντύσιμό του, ένα καφεκίτρινο ριγέ πουκάμισο και ένα παντελόνι σκουρόχρωμο, το φροντισμένο ασπρισμένο μούσι του, καθώς πλέον είχε περάσει τα 60, και τα κοκάλινα γυαλιά μυωπίας συνταιριάζουν μια εικόνα ώριμης και ευπρεπούς γοητείας. Είχε αυτόν τον αέρα της αστικής ευπρέπειας ο λόγος και η κίνησή του. Κολωνακιώτης από καταγωγής, ο κ. Τσουρής δεν αφέθηκε ποτέ απεριποίητος, ούτε υπέπεσε στην πλάνη του κυνηγιού της αιώνιας νεότητας. Άφησε την εικόνα του να ωριμάσει μαζί του.

Συνεχίζει να περιφέρεται στο χώρο, κυρίως αστεϊζόμενος και πάντως όχι αναλύοντας την κατάσταση του ασθενούς. Μιλάει^. όταν θέλει σε κάτι να δώσει έμφαση, σταματάει και το τονίζει, συνήθως και με μια κίνηση του δείκτη του δεξιού του χεριού, και μετά περιμένει αντιδράσεις, με αυτό το διερευνητικό βλέμμα. Δεν λέει κάτι σημαντικό και το ξέρει. Αυτό του δίνει μεγαλύτερη άνεση να ξεδιπλώσει το υποκριτικό του ταλέντο. Αφού τελειώσει τόσο την αρχική του αξιολόγηση για την κατάσταση του ασθενούς, όσο και το πείραγμα –στο οποίο κυρίως στόχευε-, περιμένει την απόκριση του κ. Γκίκα.

-Είμαι καλύτερα, δε λέω, αλλά μπλέξαμε. Θα μείνω εδώ χωρίς λόγο για πέντε μέρες και όλες οι δουλειές θα πάνε πίσω, είπε με εξασθενημένη από τον πυρετό φωνή ο ασθενής. Αλλά, τι να κάνουμε; Είναι παράξενο, όταν έχεις συνηθίσει να είσαι πάνω από τον ασθενή και να δίνεις εσύ διάγνωση να τρέπεσαι στο αντικείμενο της διάγνωσης.

                Ο κ. Τσουρής είχε τελειώσει την αξιολόγηση της κατάστασης μετά και την απόκριση του κ. Γκίκα. Πλέον τα χέρια πέρασαν από τη «στάση αξιολόγησης» στη στάση της διαπίστωσης, σταυρωμένα μπροστά λίγο κάτω από την κοιλιά και με βλέμμα περιπαικτικά βλοσυρό που αναζητούσε αφορμή να χαλαρώσει με ένα χαμόγελο από ένα αστείο. Τότε ο ίδιος αποφάσισε να το δημιουργήσει.

-Κοίτα τον, εδώ. Δύο μέρες λείπει από τη δουλειά και αισθάνεται ότι έχει ήδη χάσει κάτι από την αίγλη του. Εκεί που έδινε οδηγίες στους ασθενείς, τώρα δέχεται ο ίδιος και αυτό τον κάνει αμήχανο. Ούτε να χαμογελάσει δεν μπορεί. Θυμάσαι, Δημήτρη, που έδινες εντολές στις νοσοκόμες και τώρα τα μωράκια δίνουν σε εσένα και αισθάνεσαι ντροπή από αυτήν τη θέση αδυναμίας, ε; Παραδέξου το, μην ντρέπεσαι τη Σόφη. Σόφη, πιστός είναι, αγαθός, πλάκα τού κάνω, μην του κακιώνεις.

-Δημήτρη, κάτι για μωράκια ακούω, αποκρίθηκε χαμογελαστά η Σόφη, αποδεχόμενη πλήρως το ρόλο του κομπάρσου της πλοκής που της απένειμε ο κ. Τσουρής. Πράγμα σπάνιο, γιατί η Σόφη είναι μια γυναίκα ιδιαίτερης δυναμικότητας, όμως απολάμβανε τις σκηνές που διαδραματίζονταν μπροστά της.

-Μωράκια, Σόφη μου, και αυτό είναι καλό, γιατί υπάρχουν και μωράκλες. Και τα μωράκια είναι καλύτερα από τις μωράκλες. Αυτές έχουν μια έμφυτη καπατσοσύνη που συμπληρώνει την εμφανισιακή τους πληθωρικότητα. Είναι επίφοβες, σού λέω, πίστεψέ με.

                Η συνθήκη που επεδίωκε ο κ. Τσουρής επετεύχθη. Ένα χαμόγελο έσκασε στα χείλη όλου του περίγυρου, αυθόρμητο και όχι μηχανικό. Περιεργάστηκε για λίγο τα βλέμματα όλων με ικανοποίηση –για πολύ λίγο όμως, δεν χρειάζεται να «καρφωθεί» η αναζήτησή του για επιβεβαίωση. Έλυσε τα χέρια από τη στάση της διαπίστωσης. Πλησίασε το φίλο του, που τώρα ήταν και ασθενής του, μας χαιρέτησε και κίνησε να φύγει για τις τελευταίες επισκέψεις του. Κοντοστάθηκε…

-Θα έρθει σε λίγο ο φίλος σου, ο Ναύαρχος, ο Βρανάς. Είναι άρρωστος και αυτός, άρα θα σε λυτρώσει από το ρόλο του ασθενή για λίγο. Σε έψαχνε χθες και τού είπα ότι τέζαρες και εσύ. Θα συμπαρασταθείτε ο ένας στον άλλον. Γιατροί και άρρωστοι μαζί. Πώς το είπες πριν στο τηλέφωνο; Ακόμα και οι γιατροί αρρωσταίνουν…

-Α, θα έρθει ο Βρανάς, είπε η Σόφη. Έχετε και συγγενή ειδικότητα, νεφρολόγος εσύ, ουρολόγος ο Βρανάς. Στο δωμάτιο θα υπάρξει η αίσθηση της αναπλήρωσης. Και ένας άρρωστος ακόμα…

                Ο κ. Τσούρης ξανασταύρωσε τα χέρια του μπροστά, σε «στάση διαπίστωσης», καθώς ανέκοψε το βήμα του.

- Ένας άρρωστος ακόμα σίγουρα, Σόφη μου… Οι ουρολόγοι, είναι η αλήθεια, επαίρονται πως είναι πρωτοξάδερφά μας. Τρίχες! Εμείς είμαστε οι επιστήμονες, αυτοί είναι κάτι σαν υδραυλικοί, τεχνίτες, αν προτιμάς. Αλλά και οι τεχνίτες χρήσιμοι είναι. Σας χαιρετώ γλυκά. Καλά ξεμπερδέματα Τζίμυ!

                Χαιρέτησε και έφυγε, αφού πρώτα διαπέρασε τους πάντες με μια κοφτή ματιά. Και αφού διασφάλισε ότι, ακόμα και απών, τον πρωταγωνιστικό ρόλο δεν θα τον παραχωρούσε. Άλλωστε, ένας ουρολόγος να διαδεχτεί ένα νεφρολόγο, πού ακούστηκε…

               δημοσιεύτηκε